Stroeve start hier in Phnom Penh, en dat lag vooral aan mijn conditie. Daarnaast weer leren grenzen stellen, ik ben namelijk géén geldautomaat. Ook het drama dat wordt opgevoerd zorgt af en toe voor verwarring.
Telefoonnummer
Het kostte enige volharding en 40 minuten zweten in de hitte maar ik heb zelfs mijn oude telefoonnummer terug. Aanvankelijk konden ze niks vinden (ik was al op het ergste voorbereid), toen kreeg ik te horen dat het nummer al gereserveerd was (Ja, voor mij!), en na het tonen van de e-mail waarin e.e.a. bevestigd werd, belde hij na enig aandringen het hoofdkantoor. Ik hoef dus niet te kliederen op de visitekaartjes :-).
Geldautomaat op pootjes
Ik heb niks te klagen hier, ik zit er goed bij, maar ik werd overvallen door het aantal mensen dat wilde afspreken, mijn appartement leek eerder op een mierennest. Ik had wat dat betreft wat beter voor mezelf moeten zorgen, en misschien dat ik dan ook beter had geslapen. Enfin, ik heb de regie weer een beetje terug.
Wat lastiger voor me is, is het omgaan met het soms bizarre verschil in welvaart en de manier waarop sommige Khmer door de tijd zijn gaan reageren op de komst van rijke stinkerds zoals ik (alles is relatief hè).
Ik wil niet uitgaan van het slechte van de mens, anders dondert mijn wereldbeeld ook in elkaar, maar heel af en toe bekruipt me het gevoel dat mijn aangekondigde komst bij sommigen een soort plan in werking heeft gezet.
Namen noem ik even niet, maar ik werd opgehaald van het vliegveld door een jongen die Untenu ooit geholpen heeft bij het volgen van een opleiding. Dit was het minste wat hij voor me kon doen, vond hij. Inmiddels bevind ik me in een situatie waarbij er continue een beroep gedaan wordt op mijn barmhartigheid, zodanig dat het begint te knellen.
Tough love is called for
Grenzen stellen als er zo’n enorme welvaartskloof is tussen jouzelf en de ander. Terwijl die ander ook zoveel gemeen heeft met je. Dat is lastig. Ik belde een vriend die vaker met dit bijltje gehakt heeft en die zei het treffend: “Tough love is called for”. Strenge liefde is geboden, zoiets. Grenzen stellen.
De ene koffie is de andere niet
Hetzelfde lukt me al aardig met iemand die wel een baan en een inkomen heeft en met wie ik vaak koffie drink en met wie ik doorgaans nietszeggende gesprekken heb (ook wel eens fijn). Ik ontbijt bij hetzelfde vegetarisch restaurantje als altijd, maar dan de vestiging bij mij in de buurt. Doodgewone zaak, niet super, maar goed en goedkoop. En dat is nou net wat deze vriend minder vindt.
“Nee, de koffie is daar niet goed” betekent eerder iets als: “Het is daar niet hip, niet sjiek, er zijn daar geen homo’s, en het is goedkoop”. Ik ben een entreekaartje geworden voor opschaling van het dagelijks bestaan. Het is hier of het is niet. En dan is ‘hier’ plots ook goed. Grenzen stellen werkt dus.
Het maakt me geen fluit uit als mensen mee-eten met me, vind het zelfs gezellig. Ik eet zelden duur hier. Ook omdat de keuze aan vegetarisch hier minder is dan thuis, kom ik niet op plaatsen waar relatief duur vlees wordt aangeboden (want daar gaat dan vaak de keuze naar uit).
Drama in Phnom Penh
Veel mensen wisten dat ik weer naar Cambodja zou komen. Toen ik in een blije bui een foto op Facebook plaatste vanuit de tuktuk vanaf de luchthaven naar Phnom Penh werd er van verschillende kanten een stukje drama opgevoerd. Nu weet ik wel dat ze hier niet vies zijn van het delen van de meest gruwelijke foto’s op Facebook. En ook dat er zonder een naam te noemen de meest dramatische conclusies worden getrokken ten aanzien van iemand naar aanleiding van een simpel voorval.
Dit soort reacties zijn overtrokken, maar daar haal ik hooguit even mijn wenkbrauwen voor op: “Did not let me know…” en “Why don’t you come to see me?”. Stel je voor, ik zat nog in de tuktuk van het vliegveld naar huis.
I don’t care for him anymore
Maar dan deze, die viel toch even koud op mijn dak: “Why you promised to betray me”. Daar was ik niet op voorbereid. Hoe kan ik iemand bedrogen hebben, zonder er ooit.. enfin. Wellicht is het de slechte beheersing van de Engelse taal, een giftige combinatie met het dramagehalte. Even later attendeerde iemand me op een bericht van de persoon in kwestie, dat zonder mij bij name te noemen, wel over mij ging: “I don’t care about him anymore”. Jammer wel, want ik had beloofd een dagje met haar mee te lopen bij het belangrijke werk dat ze voor de lhbt-gemeenschap doet.
De soep zal wel niet zo heet gegeten worden als hij wordt opgediend. Dat hoop ik maar.
Khmer leren in Phnom Penh
De taal zit er nog redelijk in, dat zal wel zoiets zijn als schaatsen en fietsen. Maar het leuke nieuws is dat ik een gratis proefles ga nemen komende week bij een instituut dat een goede methode heeft ontwikkeld voor niet-Khmersprekenden. En een basis heb ik al.
CamAsean
De eerste contacten zijn gelegd, maar de broeders en zusters van onze partner hier (CamAsean) zijn zo druk met een twee weken durend evenement rond vrouwenrechten dat ze pas tijd hadden op 16 maart. Dat werd me wat te gortig, want dan moet ik al bijna weer weg. Hopelijk gaan ze in de versnelling voor me, want ook daar had ik mijn komst ruimschoots van tevoren aangemeld.
We zullen zien wat de komende week brengt. Hopelijk krijg ik ook meer fut om er eens met de camera op uit te trekken in Phnom Penh. De grote gebouwen schieten nu echt uit de grond hier, de stad verandert razendsnel.
CambodjageldautomaatPhnom PenhSMARTtelefoon
Reageren?