Phnom Penh: mietjes en megafeest

Gisteren in Phnom Penh op twee verschillende planeten geweest, zo leek het wel: een voetbalveld met macho’s en een giga-bruiloftsfeest op Diamond Island.

Macho’s en mietjes in het stadion

Gistermiddag had ik afgesproken met een Nederlander die met zijn Cambodjaanse vrouw een succesvol project heeft opgezet, waar ik wel wat van zou kunnen opsteken. Deze man is ook de contactpersoon in Cambodja van de Nederlandse Ambassade in Bangkok.

In het kort hun project: begonnen als opvang van aidswezen zijn ze van een opvangplek veranderd in een organisatie die kinderen plaatst in pleeggezinnen. Die pleeggezinnen worden geholpen naar werk en inkomen zodat ze ook in financieel opzicht voor het gezin kunnen zorgen. Ze runden al een restaurant en toen één van hun klanten een fabriek begon vroeg men of ze de kantine wilden exploiteren. Zo geschiede, restaurant werd kantine waardoor de inkomsten stabieler werden.

Billy – zo heet die man – vroeg me naar het Olympisch Stadion te komen waar hij een voetbalteam coacht van Khmer en expats. Tussendoor zouden we wel kunnen praten. Hieronder een foto van het stadion (waar niks Olympisch aan is) met de spelersbank annex broeikas. Daar zat ik dan naast hem en tussen de zwetende spelers.

Af en toe riep hij ‘Pussies!‘ (mietjes) of een andere aanmoediging naar zijn spelers. Ondertussen zat ik in de hitte tussen de onwelriekende ‘echte kerels’ een poging te doen om te praten over hiv-positieve homo’s en transgenders. Omdat het voetbalspel me in tegenstelling tot de aanblik van sommige spelers niet echt kon boeien, besloot ik het na een haf uur op te geven.

Ik voelde me niet op mijn plaats en totaal niet op mijn gemak bij dit vertoon van mannelijkheid en bepaald niet homovriendelijk gescheld. Ondertussen werd ik – ook van de zon – steeds natter van het zweet. Hij liep ook steeds naar de lijn, dit schoot niet op. Ik vertelde Billy later nog eens te bellen, maar dat dit niet echt werkte. Ik ben de tribune opgeklommen voor wat foto’s en ben naar huis gefietst.

Wie het breed heeft in Phnom Penh…

’s Avonds was ik uitgenodigd om aan te schuiven bij een bruiloftsfeest van een neef van een kennis hier. Nou had ik eerder al melding gemaakt van die tenten die hele straten blokkeerden. Een bruiloft is nooit goedkoop hier, daar wordt flink voor gespaard of geleend.

Maar voor de mensen die het wel breed hebben en het ook breed willen laten hangen hebben ze op een opgespoten stuk land in de Mekong een soort feesteiland gemaakt met grote gebouwen waarin elk zo’n 12 zalen speciaal voor dit soort partijen zijn ingericht. Daar kwam ik dus terecht. Maar niet voordat we een half uur over een paar honderd meter hadden gedaan op de brommert. Want 15 megabruiloften tegelijk, dat zorgt voor een verkeersinfarct.

Hieronder een foto van de zaal. Ik heb even uitgerekend hoeveel tafels er stonden. Met minstens 10 mensen aan elke tafel kwam ik op 750 gasten.

Die kregen allemaal de hele avond onbeperkt te eten en te drinken. Ik hoorde dat alleen al aan bloemen $10.000,- was uitgegeven. Er was een 7 koppige band die afwisselend traditionele Khmermuziek en popmuziek speelde. De band had een ploeg van 5 of 6 zangers en zangeressen die elkaar afwisselden zodat we continue konden genieten. Dit was overigens dag twee van de feestelijkheden.

Ik had een fatsoenlijke camera mee moeten nemen, want de dames zagen er fantastisch uit. Sommige traditioneel, anderen meer westers, maar allemaal in gala. En maar dansen rond een groot bloemstuk op de dansvloer. Ik dacht een filmpje gemaakt te hebben, maar ik was vergeten op het juiste knopje te drukken. Jammer, want het was mooi om te zien. Vooral het werken met de handen bij het dansen was mooi om te zien, sommige dames zijn zo geoefend dat ze hun vingers nar buiten toe buigen alsof het niets is.

Ook ‘grappig’, alhoewel, tegen het einde van de avond verdwenen de flessen Johnny Walker whiskey in de grote handtassen van enkele dames. Heel gewiekst werd er van een andere tafel een lege fles gepakt en om een nieuwe gevraagd, die vervolgens ook weer in een damestas verdween. De obers (aan hun niet altijd even uniforme kleding te zien, thuis niet zoveel weelde gewend) lieten zich ook niet onbetuigd. De blikjes Heineken die overschoten verdwenen in hun binnenzakken.

Ik heb me de dansvloer op laten duwen door één van de ooms die me blijkbaar bijzonder vond  (ik was de enige westerling, dat zal het em geweest zijn) en die maar in het Khmer tegen me aan bleef lullen. Maar afijn, het was al met al een bijzondere belevenis.

Phnom Penh, fotoset op www.flickr.com/ronvanzeeland.

Fijne zondag allen!