‘Op zijn Frans of plaatjes kijken?’

Om 21.30 uur trof ik 4 drentelende jongemannen voor ons portiek. Ik wist meteen hoe laat het was. In keurig Frans legde ik uit dat de sekstent gesloten was.

Het laatste bordeel in ons gebouw

Mais non, de heren wilden naar de hoeren. Dat mag, maar Club Fantasy – het laatste bordeel in ons eens zo rijkelijk met sekstenten bedeelde appartementencomplex – had al twee jaar eerder de deuren gesloten, voorgoed. 

Sindsdien tref ik geregeld weifelende mannen aan mijn voordeur, vaste klanten van de dames van de voormalige club op de begane grond. En het cliché is waar: mannen van alle rangen en standen, kleuren, doorgaans wel eenzelfde seksuele voorkeur ;-). Regelmatig zeelui schat ik zo in. Dat zou de nog voortdurende aanloop verklaren. Zo’n vrachtschip legt doorgaans niet dagelijks aan in de haven van Rotterdam. 

Soms is de nood zo hoog dat ze lukraak bij de andere nummers in ons portiek aanbellen. En altijd leg ik uit dat Club Fantasy definitief fini is.

Vorige week stond er een appetijtelijke jongeman te dralen voor de deur. Hij had een manier gevonden om naar de bekende weg te vragen zonder zich meteen te openbaren als iemand op zoek naar betaalde seks. Hij vroeg of de massagesalon open was, de schat. 

Nu hebben ze aan mij een goeie, want ik treed ze met open vizier tegemoet. Ik antwoordde dat hier een seksclub zat, geen massagesalon. Voor massage kon hij aan de overkant terecht. Twee smaken Thaise en de ander wil ik even kwijt zijn.

“Oh, oké”, was zijn ietwat zuinige antwoord. Hij maakte geen aanstalten om van de diensten van de overburen gebruik te maken. We leven in een vrij land, mijn aanwijzingen waren volkomen vrijblijvend. Ik had al lang door dat hij andere werkzaamheden op het oog had. En gelukkig zit er om de hoek nog een seksclub in een woonhuis. vermoedelijk de laatste in de buurt. 

Ik gaf hem aanwijzingen waar hij wezen moest, en meteen liep hij de hoek om. Het werd wat ongemakkelijk, want ik moest dezelfde kant uit. We liepen ongeveer gelijk op. Hij bedankte me besmuikt en zei nogmaals dat hij op zoek ging naar een massagesalon.

Maar natuurlijk.

Op zijn Frans

Terug naar vanavond, half tien.

Een gezelschap van vier jonge mannen stond te discussiëren wat ze moesten doen. Ik dacht eerst dat er eentje in het portiek had staan pissen, maar dat bleek niet het geval. De brutaalste van het stel waagde de gok en begon in het Frans tegen me over de club. In de veronderstelling dat ik hem niet zou begrijpen duwde hij zijn wijsvinger heen en weer tussen de wijsvinger en duim van zijn andere hand.

Maar ik begreep donders goed wat ze zochten en verstond ze ook. Dus in mijn beste Frans – en dat is nog best behoorlijk – legde ik uit dat de club dicht was. Al twee jaar. “Il parle français!” kraaide nummer twee enigszins verbaasd. En ik legde het gezelschap uit dat om de hoek – à gauche – nog een club was waar de heren betaald van bil konden. Ongeveer 2oo meter verderop. “Non, je ne connais pas le nom du club” zei ik desgevraagd.

“Merci monsieur!” zeiden ze alle vier. Graag gedaan jongens. Voor nou en nog ‘es.