Vooraleer ik over mijn tijdelijke buurdames schrijf, nog even over mijn aankomst in Bangkok. Want ook hier stond een ontvangstcomité klaar.
Ontvangstcomité 1: een rolstoel
Voor de zekerheid heb ik mijn krukken meegenomen (ik weet nog hoe ik het vervloekte dat ik ze in Londen maar thuis had gelaten). Alleen al voor de rugzak die ik als handbagage meeneem is het verstandig met krukken te lopen. Dus niet eigenwijs en assistentie aangevraagd voor bij aankomst op de luchthaven van Bangkok.
Wat bleek nu? Ik was niet de enige met een beperking. Er was een blinde mijnheer en nog iemand met krukken. En die zat in de rolstoel met een batterij zenuwachtige ge-uniformeerden met walkietalkies te wachten. Op wat dan? Op mij dus. Er stond wel een rolstoel, maar er was geen begeleider voorhanden. Het duurde een stief kwartiertje, ondertussen kwam de bemanning zwaaiend voorbijgelopen, maar uiteindelijk vond men het wijzer dat een niet in verplegersuniform gestoken persoon mij mocht duwen.
Vanaf toen ging het weer snel. Halverwege ben ik overgenomen door een verpleger (die duwt hetzelfde) en zoef zoef via de viproute langs de visumafdeling en ruim voor de andere passagiers bij de bagageband en hup in de taxi. Helaas stond het verkeer muurvast, de taxirit naar het centrum duurde twee uur.
Ik had best kunnen lopen als iemand mijn spullen op een bagagekar had getild, maar het wachten bij de visumafdeling duurt altijd erg lang en da’s ook belastend. Maar daar kom je hier niet mee weg. Zodra ze je krukken zien, ben je verloren. Of gered, ’t is maar hoe je het bekijkt.
Ontvangstcomité: de buurvrouwen
Na een paar uurtjes bijtanken stond er een ander ontvangstcomité in het park te wachten op me: ‘de buurvrouwen’ Els en Jacoline:
Rianne
29 jan 2013Hoi Ron,
Goed te lezen dat je na een slechte start toch goed bent aangekomen en een warm onthaal kreeg. Kijk nu al uit naar je volgende verhaal. Hou je goed en geniet van deze totaal andere wereld.
Liefs en dikke knuffel, ook van Henk.
Rianne