Necrose: fysiotherapie; geen operatie

Ik was donderdag in Rotterdam voor het vervolg van mijn heup-necrose. Dat vergde weer het nodige schakelen: wel fysiotherapie, geen operatie.

Necrose

Korte terugblik: na jarenlange aanzwellende klachten en veel onderzoeken probleem helder, oorzaak na één telefoontje aan Erasmus MC ook: hiv. Nu dossier overgenomen door Rotterdamse orthopeed.

Het probleem als je al een paar jaar bezig bent met een klacht, is dat je telkens een ander verhaal hoort. Zo ook donderdag. Eén van de eerste dingen die ik te horen kreeg was dat ik een operatie maar uit mijn hoofd moest zetten. Dat, en ruim een uur wachten wegens systeemproblemen in het ziekenhuis, maakten mij murw genoeg om niet alle essentiële vragen te stellen. Ik was zelfs niet in staat adequaat aan te wijzen waar ik normaalgesproken pijn had.

We moesten even aan elkaar wennen, zei de orthopeed. Na overleg met een collega (en weer  een poos wachten in mijn onderbroek in de behandelkamer) was ook de optie ‘stukje bot opboren’ uitgesloten. Dat hád nog gekund als hij me eerder had gezien. Die optie werd in Den Bosch ook al uitgesloten, weinig nieuws dus.

Alzo vergat ik te vragen waarom men  niet wilde opereren. Lag het misschien aan mijn leeftijd? Stom natuurlijk. Ik kreeg ook nog te horen dat de necrose aan de heupkop niet enkel aan het hiv-virus lag, maar ook aan mijn medicatie. Ik was nog helder genoeg om te vragen welke, maar bij het antwoord dat hij dat niet wist en dat dat dan uitgezocht moest worden vergat ik door te vragen.

Ik héb het dus al eens gekregen van hiv en hiv-remmers. Ik kan het nóg eens krijgen op andere plekken (schouder, voeten, knieën, andere heup). En toch werd het niet nodig gevonden na mijn vraag om uit te zoeken welke medicijnen dit nou mede-veroorzaken? Voorkomen is beter dan… toch?

Fysiotherapie of operatie?

Fysiotherapie was wat ik nodig had, geen operatie. Maar een doorverwijzing kreeg ik niet. En ik vergat er één te vragen. Wel kreeg ik het dringende advies voortaan weg te lopen bij elke fysiotherapeut die met massage-olie aankwam. Masseren was niet de oplossing (alhoewel de fysio eerder wel aardig wat nare bijverschijnselen wegkneedde), bewegen was het devies!

Mijn spieren moesten versterkt door training om zo langzaamaan zonder krukken te kunnen functioneren. Proberen althans. Verder moest ik vooral naar signalen van mijn lichaam luisteren. Dat is nou net het probleem. De signalen komen achteraf, na inspanning. Als het kwaad geschied is. Een uur lopen zonder krukken bijvoorbeeld. Of te enthousiast stoeien met neefjes en nichtje.

Zo had ik ’s avonds en daags na al het gedraai en getrek aan been & heup door de othopeed weer pijn en wist ik plots ook weer waar precies. Ook had ik het gevoel dat ik mezelf een slecht patiënt getoond had door niet alert genoeg te reageren.

“Wees blij dat je nog goed op krukken kunt lopen”, temperde de hiv-specialist mijn operatieverwachtingen een paar maanden geleden. En nu wil de orthopeed ook niet meer. Even schakelen, en dat kostte me een paar dagen. Maar voor iemand die langzaamaan naar de vijftig kruipt kan een beetje sport toch al geen kwaad. Dit is wellicht net het zetje naar die zo verafschuwde bezigheid dat ik nodig had.

Gelukkig had ik al een bezoekje aan de sportschool gebracht. Eentje zonder testosteronbommen op übergespierde pootjes. Dinsdag maar weer naar die sportschool. Aquajoggen met echte bejaarden. Want voor serieus trekken en duwen aan die apparaten is het nog te vroeg. Rustig opbouwen.

a-vasculaire necroseaidsheupenhivnecrose