In het NRC las ik dat de Franstalige Canadese regisseur/acteur Xavier Dolan weer een nieuwe film uit heeft gebracht. In zijn column stak Frits Abrahams die terecht de loftrompet voor deze jonge talentvolle regisseur.
Zijn eerste twee films (‘J’ai tué ma mère‘ en ‘Les amours imaginaires’) waren al van een bijzondere schoonheid, dus ik had geen aanbeveling nodig, de aankondiging was genoeg. In Brussel zagen we de film, waarvan we er ons we eerst van vergewisten of de film met Nederlandse ondertitels vertoond werd. Mijn Frans is redelijk, maar Canadees-Frans, en in enkele dialogen is zulk een rap tempo is ook voor mij net iets te lastig. Ook voor de Franstalige Brusselaars blijkbaar, want die scènes werden óók in het Frans ondertiteld.
Alhoewel Xavier Dolan zich terecht distantieert van het etiket gayfilm, zijn er wel degelijk terugkerende elementen in ook in deze film die het roze publiek aanspreken. Maar Laurence Anyways gaat veel verder en dieper dan dat.
Laurence Anyways vertelt het verhaal van twee mensen op wiens verhouding een zware wissel wordt getrokken als de man op een dag vertelt dood te gaan als hij voortaan niet als vrouw door het leven kan. Op zich een boeien gegeven, maar de film draait vooral over de liefde tussen de twee personen, hoe dramatisch die ingrijpende beslissing (die in wezen ook geen beslissing is) inhakt op hun levens.
Dolan gebruikt retrospectief, dat bracht me op het einde even van mijn stuk. Omdat de film eindigt met waar die mee begon: de ontmoeting. Maar heel even dacht ik dat Laurence zich bedacht had. Dolan heeft ook in eerder3e films al retro-elementen gebruikt, en niet alleen als filmisch element op zich, maar hij gebruikt ze ook om tijdsbeelden neer te zetten. Heel geloofwaardig zet hij die tijdsbeelden neer.
Wat ik ook typisch vind aan zijn films zijn de muziekfragmenten die worden b=gebruikt, vaak in combinatie met mooie shots die buiten de realiteit staan maar daardoor de zwaarte draaglijk maken. Het is ook een lange film, zeker in het begin dacht ik dat ik me erdoorheen moest slepen, maar al snel word je meegezogen. En ook dat gebeurde me al meer.
Frits Abrahams had groot gelijk. Als iemand van 23 jaar al drie zulke mooie speelfilms weet te maken, dan belooft dat wat voor de toekomst.
art movieCanadacinemafilmfranstaligJ'ai tué ma mèreLes amours imaginairesQuebectransgendertransseksualiteitXavier Dolan
Reageren?