Ron van Zeeland

Op dezelfde plek waar ik twee jaar geleden een dood goudhaantje aantrof, wreef ik vanmiddag even in mijn ogen. Zag ik het goed? Een dooie snip op de stoep? En weer was er een bewaker bij de coffeeshop die ernaar vroeg: “Is het een duif?” Het bleek een houtsnip.

Lees ook het verhaal van het dode goudhaantje: ‘Dit is geen mus’.

Is het een duif?

Het is bijna belachelijk dat bijna op de dag af twee jaar geleden een soortgelijk verhaal zich afspeelde.

Ook vandaag liep ik nietsvermoedend met wat boodschappen naar huis toen mijn oog viel op een wel heel aparte vogel die levenloos op het trottoir lag. Iets wat op het eerste oog op een snip leek. Ik legde mijn boodschappen op de stoep en pak mijn telefoon om wat foto’s te maken.

En meteen trok ik de aandacht van de bewaker van de coffeeshop: “Is het een duif?”, vroeg hij en liep op me af. Een soort snip volgens mij, antwoordde ik. Deze bewaker had er iets meer verstand van dan die van twee jaar geleden. Die zag blijkbaar elke vogel aan voor een mus. Deze jongen kwam dichterbij en vroeg door. “Die leven hier toch niet?” Als het een houtsnip is leven ze in de bossen. En een watersnip in het moeras, zei ik.

Even dacht ik aan een wildleverancier die de snip verloren had. Maar Soit, het restaurant waar de vogel voor de deur lag was al een tijdje gesloten. What’s in a name?

Twitter hielp me snel uit de droom dat ik iets bijzonders had gevonden:

Een houtsnip. Klassiek raamslachtoffer eind oktober. #woodcock

— André DeBaerdemaeker (@DeBaerd) 22 oktober 2017

Om even later nuchter te constateren:

Het is ook best bijzonder hoe schuwe bosvogels uit Rusland zich doodvliegen in Rotterdam

— André DeBaerdemaeker (@DeBaerd) 22 oktober 2017

Triest lot. Na een enorme reis te pletter vliegen tegen een raam van een failliet restaurant. Eindigen in een plas regenwater tussen de peuken en een enkel herfstblad. Volgens mij had de kok er wel raad mee geweten. Nu bleef het bij een herfststilleven.

Het zij zo.