Ik liep van de tram naar huis. Er lag een dood vogeltje op de stoep. Een goudhaantje, geen mus.
Ik zag direct dat het een Goudhaan (regulus regulus) was. Goudhaantje zeggen we dan, het kleinste vogeltje dat in ons land voorkomt. Op de stoep. Dood. Midden in de stad. Ik maak snel een foto met mijn iPhone. Thuis bedenk ik me: toch maar de camera met de macrolens pakken.
Met de camera loop ik terug naar de plek op de stoep voor Amigo, de coffeeshop. Ik zie een groepje gasten aanlopen en mijn gedachte wordt meteen bewaarheid: één man stapt zo op het dode beestje.
Met mijn voet verschuif ik het goudhaantje een beetje zodat ik toch nog een fatsoenlijke foto kan maken. Dood istie immers al, en het mooie goudgele kuifje moet er wel op.
Op mijn knieën zit ik op de stoep, gadegeslagen door de portier van Amigo. Ik doe mijn ding en loop weer naar huis als de portier me vraagt wat ik daar aan het fotograferen was. “Een dood vogeltje”, zeg ik. “En er stapte net iemand bovenop met zijn schoen”. Of het iets bijzonders was, vroeg de portier. Ik liet hem een paar foto’s zien.
“Is het een mus?” vroeg hij, duidelijk gespeend van elke ornithologische kennis. “Het is een goudhaantje”, zei ik, “En dat is best bijzonder zo midden in de stad. Maar ja, dood..”
Nee een mus heb ik nog nooit op mijn balkon gehad. Ja, een heggenmus, maar dat is feitelijk geen mus. Het goudhaantje zie je in de stad blijkbaar eerder dan een huismus. Dood, dat wel natuurlijk.
Natuur op mijn balkon, 4 hoog achter in de stad:
oktober 18, 2015
Een triest verhaaltje, een herfstimpressie lijkt het wel. Maar je hebt een mooi gedachtenisprentje voor het Goudhaantje gemaakt, met foto.