Ron van Zeeland

Ik heb een bizarre reis van Taiwan naar Cambodja achter de rug. Opgestaan om 04.00 uur en het eerste wat ik zag was een appje van mijn zus met een onverwacht slechte uitslag. De taxirit en wachttijd op het vliegveld gebruikt om de familie te spreken. Eenmaal in Cambodja sliep iedereen in Nederland en begon mijn Cambodja-reis in mineur.

Dat was niet voor het eerst natuurlijk, maar het wordt er mettertijd niet beter op. Ondertussen heb ik wel geleerd niet meteen een retourticket te boeken, dat is ook niet wat we met zijn allen willen. Als het echt nodig is dan ga ik terug, tot die tijd proberen we door te gaan als altijd.

Makkelijk is het niet, want ik ben er met mijn hoofd niet helemaal bij. Terwijl mijn eerste dagen in het teken zouden moeten staan van het vinden van een appartement en de eerste afspraken met onze partnerorganisatie, merk ik dat het me moeite kost me daarop te concentreren. Tot zover de privé-besognes.

Werk gaat door

Evenzogoed kloppen de mensen al wel aan mijn deur, inclusief de mensen van de partnerorganisatie van Untenu. Toeval of niet, maar ze zijn altijd in Phnom Penh als ik net geland ben. Vanavond dus het eerste overleg met de coördinator waarin we in grote lijnen de plannen bespreken en het afgelopen jaar evalueren. De dag erna bespreken we die met het bestuur (wat hier kortweg excom oftewel executive committee heet).

Ondertussen heb ik al kunnen overleggen met de eigenaar van Rambutan, die nog steeds bereid is om samen te werken voor werkevaringsplaatsen. Mocht er bij Rambutan geen vacature openstaan, dan wil hij ook mensen doorverwijzen naar andere werkgevers. Dat hebben we alvast voor elkaar.

Helemaal alleen ben ik niet, want Rambutan heeft een nieuwe huiskitten, ik heb er een vriendje bij in ieder geval (zie foto boven). Een schooiertje, maar ik krijg in ieder geval aandacht.