Een bericht zonder foto’s, maar met een reden: de mensen waar Veerle en ik vandaag op werkbezoek zijn geweest willen anoniem blijven. Het is een boerenbedrijf, waarvan er in Brabant nog velen zijn. Het verhaal achter de gevel weten niet veel mensen.

Het begon allemaal met een verhaal op dit blog, daar kwam een reactie op van een boerenzoon. Door mijn reactie kwam er een heel verhaal los. En naar aanleiding daarvan heb ik aangeboden een keer langs te komen.

Het valt nog niet mee om een verhaal te schrijven waarbij geen associaties kunnen worden gemaakt met de mensen en de specifieke sector waar het over gaat. Maar een ongeluk komt nooit alleen, het is in de andere agrarische sectoren niet veel beter gesteld.

De ellende die veel boeren meemaken omdat ze met contractvergoeding werken en onder zware druk van mengvoederbedrijf en toeleveranciers leven, is lastig te beschrijven. Gelden die van de EU beloofd zijn als inkomenssteun wat doorgesluisd moet worden naar de mengvoederindustrie of andere kartels (er zijn maar enkele grote spelers in het veld), terwijl de boeren zelf opdraaien voor de steeds hoger kosten die verbonden zijn aan de strenger wordende eisen van dierenwelzijn.

Meestal staan de boeren ook nog achter die eisen, maar het is erg zuur als de grote bedrijven met de centen gaan lopen en zelfs zover gaan dat ze de kleine boeren tegen de grote uitspeelt en o wee, als je je mond opendoet. Dan kun je je bedrijf sluiten. Bedenk dat veel boeren met enorme schulden zitten omdat men steeds maar moest uitbreiden onder druk van de bank (meestal de Rabobank).

De Nederlandse overheid die de keuze had om de inkomenssteun al dan niet te koppelen aan de toeleveranciers, die dan voor het grootkapitaal kiest (ik haal bewust deze term weer eens uit de kast), in plaats van het steunen van boeren die het echt nodig hebben.

En dan heb ik het nog niet gehad over alle eisen waaraan moet worden voldaan, vaak terecht. Maar wederom erg zuur als op een licht verzuim (alles moet gerapporteerd) meteen een boete van € 500,- volgt.

Tot slot de (Z)LTO die steeds zegt het boerenbelang te vertegenwoordigen. Bij elk werkbezoek aan een boerenbedrijf wordt het ons meer en meer helder dat lang niet alle boeren zich hierdoor vertegenwoordigd voelen. Sterker nog, men heeft het idee dat de bank, de toeleveranciers en de boerenorganisatie onder één hoedje spelen. Tel daarbij op dat CDA en ZLTO vaak met één mond spreken en dan begrijp ik de gevoelens van onmacht van deze mensen.

Mijn eerste reactie is dan: Kunnen jullie je dan niet organiseren en zo een gesprekspartner vormen? Maar boeren blijken vaak individueel ingestelde mensen te zijn, sterk  gericht op het belang van het eigen bedrijf. Wat zeker ook meespeelt is de druk van wat vandaag wel de maffiapraktijken genoemd werd. Die is zo groot dat boeren hun mond niet open durven te doen en zich niet durven te organiseren.

Welke kritiek ik soms ook op de manier van productie van vlees heb, ook dit is een kant van de zaak die beter belicht moet worden.