Vandaag bijtijds vertrokken naar Rotterdam voor de eerste controle na de pillenstop i.h.k.v. het Hiv-vaccinatieproject. Het Erasmus MC zucht onder de verbouwingen. Intern moet plaats gemaakt worden voor tijdelijke verhuizingen terwijl elders op het terrein gebouwen gesloopt en gebouwd worden.
Hiv-vaccinatieproject: voorkruipen
We arriveren ruim op tijd en ik word meteen geholpen. Eerst bloed prikken. De prikkamer is nu ook weg van zijn vertrouwde plek en huist nu in de voormalige wachtkamer. Zo druk heb ik het nog nooit gezien daar. Hiv-verpleegkundige Iman haalt me weer uit de wachtkamer om alvast in een andere voormalige wachtkamer de temperatuur en bloeddruk op te nemen. Hangend op een oude balie (er is geen kamertje vrij) onderga ik het. Iman schaamt zich voor de situatie, maar mij maakt het niks uit.
Vervolgens leidt hij me langs de wachtenden en omdat ik aan een trial meedoe mag ik voor. Enigszins gegeneerd neem ik plaats. Bij het laatste buisje schiet het naaldje eruit terwijl de prikzuster even de andere kant opkijkt. “Zuster!”, gil ik terwijl het bloed over mijn arm spuit. Net op tijd en gelukkig zat het laatste buisje vol genoeg. Inmiddels staan buiten de wachtkamer nog tien à 15 mensen te wachten. Daarna snel naar cardiologie voor een hartfilmpje en na ruim een uur stonden we weer buiten. Volgende week weer.
Reageren?