En dan bedoel ik niet de kat die in het ziekenhuis is aangesteld om muizen te vangen… Na een kort nachtje vandaag voor de eerste controle nadat ik gestopt was met het Hiv-vaccinatieproject naar het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam. Een ochtend vol verrassingen.
Ziekenhuischaos
Bij de beëindiging van de proef met het hiv-vaccin, moest ik vanwege de lage weerstand weer aan de hiv-remmers. Ik kreeg de keus, terug voor controle naar mijn voormalige internist, of de internist houden die me bij het proefproject begeleidde. Ik koos voor het laatste, steeds maar weer wisselen van arts is niks voor mij.
Wat hieraan voorafging is dat ik ziek werd en de hiv-verpleegkundigen (die je altijd kunt bellen bij twijfel of met vragen) niet bereikbaar bleken. Uiteindelijk ben ik twee weken geleden hals over kop op zaterdagavond naar Rotterdam vertrokken omdat ik het niet vertrouwde en de huisartsen niets vonden. Omdat niet alle klachten over waren heb ik deze week tevergeefs geprobeerd de hiv-verpleegkundigen te bereiken.
Nieuwe hiv-internist
Tot mijn grote verbazing kom ik bij een nieuwe internist terecht die me droog meedeelt dat ze sinds kort één dag van mijn internist overneemt en dat alles met haar wordt doorgesproken. Ik was uit het veld geslagen en heb niet alles voorgelegd wat ik wilde. Toen bleek dat ze niets wist van mijn bezoek aan de spoedeisende hulp twee weken geleden (waar ik door een collega-internist ben onderzocht). In mijn dossier, dat haar collega die bewuste zaterdagavond bij zich had, stond niets vermeld van de onderzoeken en de conclusie. Sterker nog, de internist vroeg zich af waarom ik in vier weken 20 kg was afgevallen. Er stond namelijk in mijn dossier dat ik in december 83 kg woog. Aan mijn klachten werd achteloos voorbijgegaan en ook het gebruikelijke nagesprek met de hiv-verpleegkundige bleef uit. Onderbezetting, drie van de vier bleken ziek thuis te zijn.
Er moest een nieuwe afspraak gemaakt worden. Ik vroeg met ingehouden woede om een afspraak met de internist die me het afgelopen jaar heeft begeleid. Die bleek alleen op vrijdagen te werken, en jullie raden het al, altijd vergadering op die dag. De enige dag die ik kon kon zij niet, zodat ik uiteindelijk weer bij de nieuwe internist terecht kwam. Ik kookte werkelijk van binnen. Zo erg, dat in de prikkamer het bloed maar niet wilde stromen.
Toen ik na afloop probeerde de enige hiv-verpleegkindige die er wel was te spreken te krijgen, kreeg ik doodleuk te horen dat als ik die middag zou bellen hij er zeker zou zijn. En anders via haar (receptioniste) zou het zeker lukken. Een giller. Deze week nam zelfs de receptie of niet op, of ze verbonden me door met het kinderziekenhuis, of ze gaven een verkeerd doorkiesnummer.
Ben ik nou gek, of draai ik door omdat ik een korte nacht had? Ik ben naar beneden gegaan en heb een klachtenformulier meegenomen. En ik ga me maar eens oriënteren op de Brabantse ziekenhuizen met een hiv-specialist.