Noodgedwongen ben ik de laatste tijd wat meer bezig met de heupnecrose aan mijn rechterheup dan me lief is. Ik sta voor een lastige keuze, eentje waar ik nog niet uit ben.
Heupnecrose – pijn na Berlijn
Volgende week zie ik de orthopeed weer, nadat ik in Berlijn door overbelasting zoveel pijn had dat ik op de eerste hulp belandde. De röntgenfoto die daar gemaakt was liet weinig verandering zien dan de voorlaatste van een maand of vijf geleden. Maar opvallend was wel toen ik vorige week bij die andere (hiv-)specialist zat, ik te horen kreeg dat er cysten op de rechter heupkop zaten.
Toen ik terugdacht aan het eerste bezoek aan de Tilburgse orthopeed herinnerde ik me dat hij de cd-roms van de mri- en botfoto’s uit Den Bosch en Rotterdam niet kon openen. Een echte vergelijking had hij dus niet kunnen maken.
Vandaag heb ik nog maar eens geprobeerd om het zelf te doen, et voilà: op mijn ordinaire laptopje lukte het wel. Alle bestanden geopend. Ik laat hier wat ‘neutrale’ afbeeldingen zien, want met name de mri-beelden laten weinig te raden over. En zelfs ik ken grenzen aan wat ik prijsgeef van mezelf.
Volgende week neem ik dus én de cd-roms mee en mijn laptop, dan kan de orthopeed de eerste beelden vergelijken met de recente.
Op de bovenste afbeelding de MRI-scan van mijn bekken en twee heupkoppen. Links mijn rechterheup met een duidelijk zichtbare donkere vlek, de necrose.
Afbeelding twee is een röntgenfoto van mijn bekken. Links wederom mijn rechterheup, ik zie er niets aan. Maar dat zou kunnen omdat er nog geen cysten op zitten, maar ik kan er ook naast zitten.
Laatste afbeelding is een mri-zijaanzicht van mijn rechterheup, met weer duidelijk de donkere plek zichtbaar. Blijft wonderlijk om zo in je eigen lichaam rond te neuzen. Vooral de mri met de beelden vanuit alle posities is bijzonder.

Maar goed, de necrose zal niet meer vanzelf genezen. Dus is het wachten tot het dode bot inzakt, dan pas zal de orthopeed een kunstheup plaatsen. De keuze is nu òf de heup preventief ontzien door bijvoorbeeld met krukken te lopen en liefst niet zoveel als in Berlijn. Òf ik ga door met pijnstillers, de kans is groot dat het dode bot eerder inzakt en dus volgt ook eerder de kunstheup.
Maar… kunstheupen gaan hooguit 15 jaar mee. Bij jonge mensen minder lang omdat die nog actiever zijn dan oude mensen. En dus is het risico van een kunstheup nu, ernstige complicaties over een jaar of vijftien.
Botcement?
Da’s één. Twee is dat ik via dit blog van een alternatief heb gehoord, namelijk het vroeg behandelen van necrose door dood bot te verwijderen en (ik zeg het in mijn eigen woorden) met kunstbotcement de heupkop weer mooi rond te maken. Maar zegt men hier: het is een niet bewezen techniek.
In Duitsland waar dit al praktijk is kent men een ander vergoedingssysteem. Omdat mensen meer zelf moeten betalen worden nieuwe methoden eerder toegepast (patiënt betaalt toch wel), en in Nederland komt men terug als het alsnog fout gaat. Dat allemaal goed uitzoeken kost tijd en energie. Had ik die in overvloed, dan had ik het nu al lang uitgezocht.