Een ladyboy in de Here

Een voormalige ladyboy loopt leeg over zijn tegenstrijdige gevoelens: hij houdt van de Here, maar ook van de heren en is obsessief over hiv.

Wonderlijk gesprek over de Here(n)

Ik was amper begonnen met het typen van dit blog of S. kwam binnen. Iets vroeger dan afgesproken. Een nieuwe trend hier, zo lijkt wel. En dus stopte ik mijn laptop in de hoes en was één en al oor. S. ken ik al sinds een scholingsweekeinde in Siem Reap, waar hij voor mij op video in het Engels uitlegde wat de bedoeling van de bijeenkomst was. 8 jaar jonger, ontzettend vrouwelijk en een heel zachte, lieve stem.

Destijds werkte hij voor de allereerste partnerorganisatie van de voorloper van Untenu. Sinds die tijd hoorde ik af en toe via een chat of een telefoontje wat van hem. Er gingen wel verhalen over hem rond, dat hij was bekeerd tot het Christendom. Maar de korte gesprekjes on line boden niet genoeg ruimte om daar op in te gaan.

Maar vanochtend meldde hij zich op mijn vaste ontbijtstek, wilde enkel een glas water. Verder hoefde ik er niet veel meer in te gooien dan “Wat doe je tegenwoordig”, en het groot uur U brak aan. Hij had kennis gemaakt met Jezus en de bijbel via de Baptisten, maar de Zevende Dag Adventisten bevielen hem beter. Hij werkt voor een liefdadigheidsinstelling die op het verafgelegen platteland mensen leert hoe ze gezonder kunnen eten en hun kinderen beter kunnen opvoeden. 

Eerlijk gezegd kwam het me allemaal tamelijk gestoord over. Had ik maar psychologie gestudeerd, dan kon ik het goed duiden. Hij had gebroken, voor zover dat kon, met de mensen uit het verleden. Veelal mensen die ik nu ook ken en nog zie. De Christelijke waarde van vergevingsgezindheid kon hij niet opbrengen voor enkelen van die groep. 

De laatste keren dat ik hem via een chatgesprek sprak was hij aan het flippen over een sekscontact. Condoom en alles mochten niet verhinderen dat hij in zware paniek verkeerde. Ook gaf hij een sekspartner bij wijze van PEP (middel tegen hiv na onveilig sekscontact) een middel dat bij nadere bestudering door mij ‘de pil’ bleek te zijn. Hij wilde het zelf ook innemen, dat heb ik hem stellig ontraden, tenzij hij borstgroei als bijwerking wel zag zitten.

Hij onderwierp zijn sekspartners ook aan vingerprik-hiv-tests, zo zeer was hij geobsedeerd het niet te krijgen. Dat zoiets ná de daad niet veel uithaalde en dat die testsetjes bovendien over datum waren deerde hem blijkbaar niet.

Iets van die obsessieve controledrift meende ik te kunnen duiden toen hij vandaag liet vallen dat hij vroeger in Thailand als ladyboy de kost verdiende. En momenteel was plots ’top’ (homojargon voor de actieve van de twee). En dat deed hij – zo vertelde hij spontaan – omdat hij aan het oefenen was voor als hij over een jaar of vijf wilde trouwen. Hij wilde zeker weten dat het (actief) neuken hem goed af zou gaan. Bij een vrouw wel te verstaan.

Over meer zaken was hij extreem onzeker. Zo zei hij in het verleden een vrouwelijke rol te hebben gespeeld. Ik kan u verzekeren dat daar weinig acteertalent voor nodig was. Hij ís vrouwelijk. En slank, op het magere af. Dat geeft hem een zekere aantrekkelijkheid. Maar zelf vond hij dat het veel meer mocht zijn. Vetter om de rimpels te doen vervagen en gespierder om aantrekkelijker en mannelijker te worden. Over acteren gesproken.

En dus had hij vitamines besteld (die ter plekke werden afgeleverd) om meer gewicht te krijgen. De naïviteit. Zonder meer te eten en regelmatig te sporten helpen vitaminen niet. En zo ging het maar door. Ik probeerde hem af en toe terug op aarde te krijgen door een vraag tamelijk platvloers te stellen. Of hij ook wel kon genieten van seks bijvoorbeeld. Maar hij verzandde telkens in een theoretische verhandeling waarbij vroeg of laat toch weer het geloof de hoek om kwam. Ik besloot het gesprek tactvol tot een einde te brengen en afscheid te nemen.

Inmiddels begrijp ik enigszins waarom zijn oude vrienden zijn afgehaakt.

Contract voor 2018 getekend

’s Avonds had ik een afspraak met Untenu’s coördinator. Daarvoor moest ik wel de trukendoos opentrekken. Niet geheel bedacht, meer uit frustratie over het uitblijven van een reactie op eerdere e-mails en berichten, liet ik een hartenkreet horen (lezen, vooruit) op FaceBook. Dat had onbedoeld effect: ik kreeg reacties en excuses. Waarop ik me meteen weer schuldig voelde over mijn gevoelloosheid en mijn gesprekspartner uitnodigde voor een lunch.

Het werd een diner en hij dacht dat k hem uitnodigde als verjaardagscadeau. Ik kan niet liegen en zei dat ik dat echt niet wist, maar hem graag persoonlijk wilde spreken in plaats van via berichtjes die toch maar voor misverstanden zorgden.

Trukendoos is dus niet het goede woord, want het impliceert dat ik alles met voorbedachte rade deed. En dat was niet zo, maar het effect, zo begreep ik al snel, was navenant. Meteen na het diner togen we naar het kantoor om de overeenkomst voor 2018 af te drukken en te ondertekenen. Nu waren we alleen de selfies vergeten. Detail.

 

Geef een reactie