Eerst Thailand, dan Laos

In Thailand begon de reis: via Bangkok en Ubon Ratchathani naar Pakse in Laos. Van een weekeinde vol bekenden naar een saai intermezzo in Ubon. Naar terug in de tijd in Pakse.

Thailand -> Bangkok

Tja, Bangkok. Het was lang geleden dat ik via deze megastad naar Cambodja trok. Zij het met een enorme omweg dit keer. Want na al die jaren met voornemens om Sander in Laos te bezoeken nu maar praktisch gedacht. Aan het einde van de reis lukt het nooit, het kost minstens drie dagen om in rust naar de andere kant van Cambodja te reizen en dan nog de grens én de Mekong over naar Don Som in Laos..

Dus nu maar eens aan het begin plannen. Zodoende vertoefde ik enkele dagen in Bangkok. En ik was er niet alleen, want naast die andere 8,s miljoen Bangkokkers was op dezelfde dag mijn nichtje Mejin er geland en een dag later Jacky (vriend, en óók actief bij Untenu).

Dus in plaats van mezelf te vermaken werd ik vermaakt en zo vlogen de dagen voorbij. Enig minpuntje – wat ik al voorzag: mijn nieuwe eetpatroon is in Azië lastiger vol te houden en vergde wat aanpassingen. En de nodige voetstappen. Ongezond eten is volop voorhanden in Thailand. Het ontbijt in het hotel was niet te vreten (excusez le mot) en zo legde ik heel wat kilometers af op jacht naar wat gezond eetbaars.

De taal was hierbij wederom een barrière. een simpele aanwijzing om het vlees te vervangen door bijvoorbeeld cashewnoten resulteerde één keer in enkel rijst en een paar cashewnoten en een andere keer hartige rijstepap met enkel ei (een concessie die ik af en toe maar doe hier). Enfin, een luxeprobleem.

Wij zijn geen virussen!

Jacky is van Hong Kongse afkomst, en de gesprekken over de steeds openlijker en afschuwelijker vormen aannemende discriminatie jegens Nederlanders van Chinese en anderszins Aziatische afkomst, was dan ook een terugkerend thema tijdens onze uitjes.

De Chinese gemeenschap, met name de jongere generatie, roert zich eindelijk en gooit de valse bescheidenheid van zich af. Ik voelde ook Jacky’s boosheid en kreeg meerdere keren per dag een update over de optredens in de media en de acties.

Vandaar dat ik hier nog maar eens aandacht vraag voor de petitie Wij zijn geen virussen! Niet alleen van Jacky maar ook van mijn Aziatische familie hoor ik de verhalen al langer. Alvast dank voor het ondertekenen!

Bangkok -> Ubon Ratchathani

En dan Ubon Ratchathani (vanaf hier: Ubon). Ik dacht er slim aan te doen de reis naar het Mekong-eiland Don Som op te knippen om zo niet al te afgepeigerd aan te komen. Achteraf beschouwd had ik beter meteen naar Pakse (Laos) kunnen vliegen. Het had me enkele saaie dagen en een busrit en bureaucratische grensovergang gescheeld.

Ubon dus, een kleine en niet zo oude stad, met een internationale luchthaven – met dank aan de Amerikanen die zowat in de stad een vertrekpunt nodig hadden voor hun bommenwerpers die Laos, Vietnam en Cambodja zoveel ellende brachten. De vliegtuigen scheren dan laag over het centrum. Ook die van Transavia trouwens.

Veel tijd voor lange wandelingen dus, want ook hier op jacht naar plantaardig eten. En eens kijken of er homoleven in de brouwerij is.

Maar eerst schoof mijn koffer van het te kleine plateau af en schaafde mijn onderbeen (dat nu nog een open buffet voor de muggen is. Dat begon niet goed. Toen ik na geëmmer met het internet en stroomvoorziening beneden aan de receptie wat vroeg moest ik oppassen niet te lachen.

De receptioniste vroeg mij háár kamernummer te geven. Compleet met r/l-verwisseling. Het lag aan mij dat ik op facebook even uit de bocht vloog, het was geenszins mijn bedoeling haar belachelijk te maken, laat staan aan stereotypering te doen.

Het wat dat betreft al ellendig genoeg momenteel (zie #wijzijngeenviurussen!).

Lijstje afwerken

Ik had een lijstje af te werken in Ubon: het batterijtje vervangen voor mijn thermometer (geen overbodige luxe in malariagebied en een regio waar men nauwelijks test op het coronavirus). Ik zou cashewnoten kopen voor Sander – als vleesvervanger in mijn eten – en ik moest hoognodig naar de kapper.

Voordeel van dat gewandel is dat je de weg snel leert kennen en af en toe al nuttige adressen ziet. Zo was er zowaar een hippe kappert in de buurt. Helaas sloot deze meteen zijn deur: vol vandaag. De andere dag was hij niet open op de aangegeven tijd zodat ik mij aan de overkant meldde bij een Boeddhistische kapper (de zaak hing vol Boeddhistische foto’s en andere afbeeldingen).

Véél goedkoper dan de hipsterkapper, én er liep een schattige kitten rond:

Roze woestijn

Als je op Grindr aangesproken wordt door mensen die 100 km verderop wonen dan weet je genoeg: je bent in een roze woestijn beland. Maar volgens Google waren er maar liefst drie roze etablissementen in Ubon: U-bar, Wrong Way café en Relaxing sauna.

Om met de laatste te beginnen: Ik kon wel wat ontspanning gebruiken dus opgetogen wandelde ik ruim een half uur naar de aangegeven lokatie. Eenmaal aangekomen was het al donker, en ik liep in een achterafsteeg niet ver van de rivier de Mun.

Geen teken van leven te bekennen, ik besloot het nummer te bellen en meteen hoorde ik ergens een telefoon overgaan. Er werd niet opgenomen. Wel vond ik een bord met ‘sauna’ dat op zijn kant lag. Gesloten dus.

Niet ver daarvandaan bevond zich een Vietnamees restaurant. Ik besloot het erop te wagen, maar de serveuse sprak geen woord van een taal die ik machtig was. Gelukkig zat er een jong gezin waarvan moeder en dochter Engels spraken en samen kwamen we er uit: verse lenterolletjes – maar dan zonder de garnalen (dus eigenlijk alleen maar met sla en wat kruiden). Maar het smaakte wonderwel lekker.

Wrong Way José

Op naar de volgende tent met de bijzondere naam Wrong Way Cafe. Het was weer een hele tippel terug, maar ik vond het.

Er stonden twee jonge vrouwen achter de toog waarvan mijn lesbo-radar niet bepaald uitsloeg naar de L-kant. Kan zijn dat mijn L-radar zwak ontwikkeld is, maar het vervolg sterkte me in mijn gevoel.

Twee klanten zaten er binnen: een Westerling die hardop Spaans zat te leren via zijn telefoon. En een Aziatische man die zichtbaar genietend – ook hardop – meezong met de BeeGees. En tussendoor een hap van zijn avondeten nam.

Overigens betrapte ik mezelf er ook op af en toe mee te zingen, maar dit geheel terzijde.

Niet lang daarna kwamen twee heterostellen binnen: de man Westers, de vrouw Thais. Wrong Way Cafe deed zijn naam eer aan. Niks gay, wrong way José.

Ik besloot nu ook maar nummer drie aan te doen en liep helemaal terug naar U-bar. Veel personeel buiten maar nog geen klant binnen. En geen regenboogvlag te bekennen. Volgens mij was ook dit geen roze etablissement.

Drie uur wachten tot de eerste klanten zouden komen, daar had ik weinig zin. Ik regelde een Grab-taxi, genoeg gelopen voor vandaag.

Toch nog lekker eten

De dag erna veranderde ik iets aan de zoekinstellingen op de Happy Cow-app en warempel: om de hoek zat een vegetarisch Thais buffetrestaurant. En alhoewel het er niet per sé heerlijk uitzag, was het dat wel:

Na Thailand -> Democratische Volksrepubliek Laos

Ik verliet Thailand per bus. Een buskaartje kon pas op de dag zelf gekocht worden, dus toog ik in alle vroegte op de dag van vertrek wederom naar het busstation. Alwaar om 08.uur stipt het volkslied klonk en enkelen gingen staan en met de hand op de borst het volkslied meezongen. De meiden van de koffietent kwebbelden onderwijl rustig door. Ik vermoed dat ze tot de meerderheid van de etnische Laotianen behoorden en niet zoveel op hadden met hun nieuwe staatshoofd.

Op naar Laos dus dat overigens weinig opheeft met democratie want ouderwets kleptocratisch-socialistisch bestuurd wordt. Daarover meer in een volgend blog. Alle foto’s van het bruisende Ubon Ratchathani vind je hier, op mijn foto.nl-pagina.

This Post Has One Comment

  1. Ik zie toch echt een worst! Nou kan die ook vega(n) zijn…

Geef een reactie