Ongelovige Thomas & de Kerk

De Commissaris van de Koningin (CdK), Hanja Maij-Weggen, houdt momenteel een weekboek bij op haar overigens vrij lege weblog. Het weekboek schrijft ze om ons ervan te overtuigen dat er nog best ruimte is voor een extra nevenfunctie. Het weekboek van vorige week meldt het afscheid van de bisschop van Breda.

De CdK komt daar tot een merkwaardige conclusie:

De hartelijkheid waarmee afscheid wordt genomen van bisschop Muskens en de warmte waarmee de nieuwe bisschop Van den Hende wordt binnengehaald, laat zien dat de kerk nog een belangrijke plaats inneemt in ons Brabant.

Kerkdiensten woon ik alleen bij als het om een begrafenisdienst gaat. Maar zelfs dan valt het me al jaren op hoe dun het koor, dat vaak uit niet meer dan enkele oudere parochianen bestaat, nog klinkt. Mijn eigen moeder zingt in een kerkkoor in Oss, omdat ze zo van zingen houdt, niet omdat ze zo trouw is aan de RK-kerk.

Bisschop Muskens draag ik een warm hart toe. Niet omdat het een kerkdienaar is, maar vanwege zijn wereldbeeld en menselijke uitstraling. Hij was waarschijnlijk de laatste Nederlandse bisschop die hardop pleitte voor het toestaan van condooms in de strijd tegen hiv/aids.

Kerk in Brabant

Nee, ik geloof echt niet dat ‘de kerk’ nog zo’n belangrijke plaats inneemt in ons Brabant. En het hartelijke afscheid van de heer Muskens zegt ook niets over de plaats van de kerk in onze provincie. Wat lezen we de laatste tijd over de kerk in de provincie?

• Buurtbewoners klagen over vroeg klokgelui in Tilburg
• Boze parochianen lijmen kerkdeur dicht in Waalwijk
• Drie parochies in Uden gaan samen; Eén parochie te vrijzinnig
• Een parochie in ontreddering
• Kerkgang niet populair met pasen
• Breuk bestuur en pastoor Emmauskerk Tilburg
• Welke pastoor gaat straks het licht uitdoen?
• Rechtlijnige en buigzame pastoors

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Vul de zoekterm ‘pastoor’ of ‘parochie’ in op de webstek van het Brabants Dagblad en pagina’s met artikelen over ruzie’s in Brabantse parochie’s komen voorbij. Ik hoef er weinig aan toe te voegen, de kerk doet zichzelf wel de das om in ‘ons Brabant’.

Wat opvalt is dat het volk dat de kerk nog bezoekt het vaak niet meer pikt dat Rome conservatieve priesters blijft benoemen. Ze zoeken hun eigen weg wel. En dan ontstaan er mooie initiatieven, waar ik als ongelovige Thomas nog wel warme gevoelens van krijg. Mijn tenen krommen in elk geval niet bij een afscheidsdienst in de San Salvatorkerk in Orthen. Maar daar komt naast af en toe een bijbel, ook wel eens een koran of  een boedhistisch boek op het altaar.

Maar ik begon dit blog met mevrouw Maij-Weggen. Hoe zou het komen dat zo’n vreemd wereldbeeld blijft hangen? Hoe ver gaan we met de scheiding van kerk en staat? Ik kan me voorstellen dat een werkbezoek aan een religieuze instelling geen kwaad kan. Maar moet een vertegenwoordiger van onze overheid zich laten zien bij het afscheid van een bisschop? Ik weet het niet.

Ik merk wel dat ik weer lekker op dreef raak als het om de kerk gaat. Maar goed, die vervloekte kerk heeft ook veel gedaan om het ons soort mensen moeilijk te maken. Als homo tel je er niet mee en kerkelijk georiënteerde partijen ontlenen aan hun heilige geschriften het recht om hele bevolkingsgroepen uit te sluiten van gelijke behandeling. Zelfs in Nederland. En de aidsepidemie ten spijt, blijft de kerk van Rome voorbehoedsmiddelen ten strengste af keuren. En de andere geloven zijn wat mij betreft geen haar beter. Ik verwijs gemakshalve maar even naar de commotie rond de kunstfoto’s die het Haags Gemeentemuseum niet durfde te tonen uit angst voor lange moslimtenen.

Lezer/es, vergeef mijn tijdelijke oprisping van ongenuanceerdheid. Ik moest het weer even kwijt, bij deze.

bisschop Muskensgeloofkatholieke kerkMaij-Weggen