Gisteren is Andrew Hunter – één van de voorvechters voor een betere positie van sekswerkers plotseling overleden.
Ik schrok toen ik de foto zag, ik had hem eerder ontmoet, de voorzitter van het internationale netwerk voor sekswerkers, de NSWP (Global Network of Sex Work Projects).
Andrew Hunter
In september ontmoette ik Andrew Hunter bij een jaarvergadering van de onofficiële Cambodjaanse bond van sekswerkers (de WNU), waar ik op 14 september jongstleden onverwacht bij aanwezig mocht zijn.
Hier een in memoriam van Andrew Hunter op de webstek van de NSWP (in het Engels). En hieronder een verslag van die bewuste bijeenkomst in Phnom Penh, Cambodja:
Ik werd door Vireak Horn nog bijna gesommeerd mijn jurken mee te nemen maar aangezien het evenement op loopafstand van mijn appartement plaatsvond besloot ik de kat eerst maar eens uit de boom te kijken. Aanvankelijk dacht ik namelijk op een netwerkbijeenkomst voor transgenders uitgenodigd te zijn. Het bleek dus de jaarvergadering van de Women’s Network for Unity (WNU) te zijn.
Sekswerk in het koninkrijk
Omdat prostitutie illegaal is in Cambodja, kan een vakbond voor sekswerkers natuurlijk ook niet. Vandaar deze versluierende terminologie. Zoals veel dames, heren en transgenders van plezier hier entertainment workers heten. Ze werken dan officieel in een karaokebar, of bij een casino. Maar gewone straatprostituees zijn er ook in alle seksuele varianten en voorkeuren. Meestal we één soort man bedienend.
Enfin, ik was dus in dit heerlijk bonte gezelschap binnengevallen. Het serieuze gedeelte was al goeddeels afgewerkt. Eten is in dit land vol arme mensen altijd een belangrijk onderdeel van zo’n bijeenkomst. Het is naast alle andere vormen van samenzijn en vermaak een mooie dag om bij te tanken, zo lijkt het welhaast. En waarom ook niet? Het leven is al zwaar genoeg voor de meeste sekswerkers.
Voor medewerkers uit de karaokebars en casino’s zagen ze er volgens een Khmer te armoedig uit, dus waarschijnlijk bestond het gezelschap grotendeels uit straatprostituees. Ik vond het fantastisch te ervaren hoe er binnen deze groep geen onderscheid werd gemaakt tussen sekse of seksuele voorkeur. Alle varianten zaten gezusterlijk danwel gebroederlijk bij elkaar.
Een prachtige dame (een lesbische vrouw vermoed ik, maar door de hitte werkte mijn gayradar op halve kracht) die de leiding op zich nam had ik al eerder gezien bij een opening van een fototentoonstelling. De eerste vraag die op tafel kwam na de eetpauze was of de WNU verder ging onder dictatoriale leiding of toch maar de democratische weg koos. Werkelijk. Daar werd over gestemd.
‘Kritisch zo lang ik leef’
Gelukkig had de interventie van ‘s lands oudste en bekendste transgender (73 jaar, foto hierboven), ik meen ook hiv-positief, de juiste uitwerking. Vrij vertaald: “Ik mag dan wel geen geld hebben om jullie meningen te kopen, maar ik zal zolang ik leef jullie mijn kritisch geluid laten horen.” Dat kritisch sloeg gelukkig op democratisch, waarna de zaal applaudiseerde en tegen een dictatoriale leiding stemde, waardoor en volgend jaar gewoon een nieuw bestuur zou worden gekozen.
Het klinkt misschien bizar in onze oren, maar wat wil je met Hun Sen als voorbeeld en verkiezingen die gemanipuleerd worden.
Maar goed, hierna was het dan tijd voor het beloofde vermaak. In het tweede liedje – dat ik natuurlijk weer net niet opgenomen heb – werd de m/m- en v/v-liefde bezongen. Blijkbaar een algemeen bekend lied, want het werd grif meegezongen. Helaas hoorde ik de betekenis pas toen ze uitgezongen waren.
Hieronder twee filmpjes, let a.u.b. niet op de kwaliteit van de opnamen, het geeft een sfeerimpressie. (voor meer video’s, klik hier) Achtereenvolgens een Khmer-liedje en een dansgroep bestaande uit kinderen van sekswerkers – waarvan de helft hiv heeft van bij de geboorte. Daaronder de foto’s, klik erop voor een grotere weergave.
