Hiv-update: botten en anuskanker

Het is eventjes geleden…maar hier is weer een hiv-update: cholesterolremmers, een botdichtheidsmeting en ik mocht weer met de billen bloot.

Het is inderdaad weer eventjes geleden dat ik schreef over mijn hiv en bijkomende medische zaken. De afgelopen weken heb ik mijn halfjaarlijkse hiv-onderzoek gehad, een botdichtheidsmeting én het jaarlijkse preventieve onderzoek naar AIN/anuskanker. Zeker rond het laatste onderwerp voelen veel mensen nog ongemak, zelfs artsen. Daarom vind ik het belangrijk er over te blijven schrijven.

Hiv-uitslagen

Om met het goede nieuws te beginnen: alle waarden waren in orde. Maar… de internist constateerde dat mijn cholesterolwaarden het punt naderden dat het niet langer verantwoord was. Of het een dingetje van de hiv-remmers is weet ik niet, maar aan mijn dieet en beweging kan het bijna niet liggen. Hij vond het nodig om preventief cholesterolremmers voor te schrijven om hartproblemen in de toekomst te voorkomen. Er konden milde spierklachten optreden als bijwerking.

Zoals wel vaker was ik de sjaak, vreemd genoeg aan mijn linker bovenarm. Ik keek het de gehele vakantie aan, maar eenmaal terug uit Berlijn besloot ik toch maar te schrijven naar mijn arts, want sommige noodzakelijke bewegingen (zoals het aantrekken van een t-shirt of colbert) leidden tot kreten vanwege de felle pijn, die overigens snel weer wegtrok. Enfin, ik ga drie weken van de cholesterolremmers af om te zien of de klachten verdwijnen, indien ze dan nog niet weg zijn mag de fysiotherapeut aan de slag.

Een niet vooraf gemelde bijwerking kreeg ik ook: blaasjes in de mond en een extreem-gevoelige hoofdhuid (dat weer aan de rechterkant). Deze klachten zijn inmiddels gelukkig verdwenen. Wordt vervolgd.

De botten

(klik op de afbeelding hierboven voor het dossier hiv & necrose)

Nog meer goed nieuws. De hiv-internist vond het na vijftien jaar wel weer eens tijd voor een botdichtheidsmeting. Dus op naar de dexascan. Sinds er necrose aan mijn heupkoppen is opgetreden als gevolg van hiv en/of de medicatie, slik ik calcium/vitamine D3-tabletten. Dit omdat indertijd ook geconstateerd was dat ik op het randje van osteoporose balanceerde. De internist schreef een recept voor, maar sinds een paar jaar moet je dit zelf bij de apotheek kopen. De voorgeschreven dosering was vreemdgenoeg lager dan die ik al jarenlang slik.

Kennelijk met succes, want hier komt het goede nieuws: op sommige plekken was sprake van een grotere botdichtheid dan vijftien jaar geleden. Op andere plekken was het stabiel gebleven. Dus da’s mooi. Mijn soms wat verwarde internist raadde me aan zuivel te drinken (hij zou kunnen weten dat ik een plantaardig dieet volg) en raadde me vervolgens aan te gaan sporten om flink druk op de botten te zetten.

Ik herinnerde hem fijntjes aan de necrose: druk uitoefenen is juist uit den boze.

Anuskanker, toch weer een biopt

(klik op de afbeelding hierboven voor het dossier hiv & anuskanker)

Een jaar geleden was er bij de controle slechts een klein plekje te zien, voor de arts reden om voor te stellen over twee jaar pas terug te komen voor een controle. Maar dat durfde ik niet aan gezien de voorgeschiedenis. En dus meldde ik me deze week voor een jaarlijkse klim in de beugels voor een ongemakkelijk onderzoek.

Mijn opmerkingen zijn ter harte genomen, de schoonmaakster was al weg. Een nieuwe assistente drukte me een papieren luier in de hand en verwees me naar het scherm waarachter ik me mocht ontdoen van onderkleding. En de luier? Daarmee mocht ik mijn voorkant bedekken. Scherm en luier waren nieuw, maar voor mij overbodig. De schaamte ben ik al lang voorbij, ik geef me voor dit onderzoek immers al bijna 20 jaar bloot.

Toegegeven: toen de eerste arts – een homoman – voor het eerst een vrouwelijke assistent kreeg, en vervolgens de arts ook vervangen werd door een vrouw, was het even wennen. Vrouwen met een man als gynaecoloog zullen hetzelfde ervaren. En wat moet, dat moet. De nieuwe assistent had geen idee waarover we het hadden toen mijn collectie billenfoto’s ter sprake kwam terwijl de arts in mij bezig was. En zo keuvelden we door totdat de arts zei dat er toch weer een verdacht plekje te zien was waar ze liefst een biopt van zou nemen.

Leuk is anders, maar niet leuk gaat ook. De verdoving werd gezet, hapje genomen en een weekje ongemakkelijke pijn in het vooruitzicht. Maar ik ben wel opgelucht dat ik aangedrongen heb op een jaarlijkse controle. Afwachten wat het labo vindt, maar ik moet er niet aan denken wat er met het plekje had kunnen gebeuren als het verdachte plekje nog een jaar zijn gang kon gaan.

De gele paprika bovenaan dit blog heb ik op verzoek naar mijn arts gemaild, die ze op haar beurt deze week bij een lezing voor collega-artsen gebruikt. Kennelijk helpen kunst-billen-foto’s ook bij artsen om het ijs te breken bij een onderwerp als anuskanker.