Tweemaal een anekdote waar ‘jongeman’ en hübsch deze oude non wat deed groeien. In de Burger King in Berlijn-Spandau en in de Apotheek in Neukölln.
Jongeman bij Burger King
Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid* van een blaasontsteking ging ik de laatste dagen de stad door. Aangezien de drang leidt tot vaak, maar kleine hoeveelheden gepinkel, plan je de uitstapjes zó, dat je nooit ver verwijderd bent van een toilet. Zo belande ik in Spandau bij de bekende Amerikaanse burgerkoning, wetende dat ik daar zeker zou kunnen. Haastig bestelde ik een broodje met een plantaardig kipding, om vervolgens gezwind de kelder in te duiken, waar zich de toiletten bevinden.
Opgelucht vanwege de – tijdelijke – verlossing, ga ik naar boven in afwachting van mijn broodje nepkip. De rijkelijk van tatoeages voorziene dame van middelbare leeftijd heeft mijn bestelling en wenkt me:
“Zo, jongeman, uw bestelling is klaar.“
Waarop ik de leeftijd van de dame inschattende antwoord: “Nou… jongeman… da’s een tijd geleden.” Ze persisteert: “Ik ben vijftig, dus ik mag het zeggen”. Tja… als je er op staat, dan moet ik mijn leeftijd ook wel prijsgeven: “Ik hoop in oktober 60 jaar jong te worden”. Het ‘kippige broodje smaakte zoet.
Apotheek Neukölln
Neukölln heeft bij enkelen een slechte naam, en het kan er soms inderdaad heftig aan toe gaan (zie o.a. Het angstig avontuur van Zuster Clementia en Verward in de U-Bahn), maar evenzogoed beleef je er mooie momenten (Alle Scheiße mitgemacht)
Terug naar de apotheek aan de Karl Marx Straße, waar ik paracetamol wil kopen. Die blaasontsteking zorgt helaas voor meer ongemak. De rij staat tot net buiten, binnen wordt een klant in het Arabisch geholpen. Een andere bediende lijkt me een lidkaart van Club Regenboog te hebben en een Turkse dame met een gulle bos grijzende krullen is druk in de weer als de jongen achter mij haar lachend aanspreekt: “Cheffin! Ich bin in Eile!“
De Cheffin laat zich niet door de jongeman inpalmen en antwoordt wenkend in mijn richting:
“Ich helfe zuerst dem hübschen Mann vor dir“
De olijke gast achter me is werkelijk hübsch en nog steeds lachend zegt hij mij dat die Cheffin het meeste geld heeft. Waar dat op slaat weet ik ook niet één-twee-drie, maar dan is de knappe Arabisch sprekende man vrij en ben ik aan de beurt.
Hij helpt mij aan paracetamol en checkt op mijn verzoek vriendelijk of er geen gelatine inzit. Dat blijkt gelukkig niet zo te zijn – en anders had ik even pech, want naast veel water drinken zijn paracetamolletjes totdat ik thuis ben mijn beste vriendjes. Naast een prachtige lach krijg ik ook nog gratis een pakje zakdoekjes mee.
Je moet het mooie natuurlijk wíllen zien, ook in Neukölln.
* Nadat ik gisteren met koffer en al direct richting huisartsenpraktijk ging voor een plasje, kwam vandaag de bevestiging van wat ik al dacht: een blaasontsteking.
