De Zusters waren voor het eerst bij Amsterdam Pride. Van tranen van vreugde en verdriet, dankbaarheid en de sensatie van het boegbeeld zijn.
Nu de glitter is neergedaald en één voor één de reacties binnenstromen, is het zoetjesaan tijd om alles op een rij te zetten. Voor ik naar Berlijn vertrek, alwaar minstens drie manifestaties wachten. Het eerste verslag lees je hier: ‘Tranen op het Homomonument’, over de jongen die zijn ziel bloot legde aan, en troost vond bij ons Zusters. Inmiddels heeft hij contact opgenomen en dat is een hele geruststelling.
Zusters als boegbeelden
Het regende dat het een aard had onderweg naar Amsterdam, maar eenmaal bij de aanlegsteiger brak de zon door. Toen we het trapje afdaalden zei de man die ons welkom heette: “Jullie staan daar” en wees naar een plek achter een enorme opgeblazen zwart Amsterdammertje. Even verkeerden we in de veronderstelling dat we verstopt werden, maar niets was minder waar: we mochten vooraan op de boeg!
Enorm eervol om boegbeelden te mogen zijn van een schip vol prachtmensen in leer, latex en ander fetisj-gerei (ik zie nu dat gear wel wat van gerei weg heeft, maar dit geheel terzijde). Nooit eerder stond ik op een boot tijdens Amsterdam Pride, laat staan als Zuster, en dan nog drie stuks ook. Elke brug was volgepakt met enthousiaste mensen, brug na brug, kade na kade: wat een kleuren en wat een enthousiasme.
Impact
Toen de tocht ten einde liep werd er op het podium ruimte gemaakt voor ons, en onder ons knielden maar liefst 5 Misters uit verschillende landen. Klaar om de zegen te ontvangen, mét glitters uiteraard. Ik kan het niet beter verwoorden dan Mister Bear Alex op Instagram deed:
🇨🇵 Afgelopen zaterdag, tijdens Amsterdam Pride 🏳️🌈🐻🐾, op de Fetish Boat waar de leather-, fetish-, bear-, rubber-, puppy- en sportwear-gemeenschappen samenkwamen, hebben de Sisters of Perpetual Indulgence een voor mij onvergetelijke ceremonie gehouden.
In hun flamboyante en militante outfits hebben ze ons gedoopt. Mister Bear Netherlands 2025, Mister Bear d’Azur 2025, Mister Leather Netherlands 2025, Mister Fetish Netherlands 2025, Mister Rubber Netherlands 2025 en Mister Sportwear Netherlands 2025.
Omringd door onze collega’s, bears, leathers, puppies, kinksters van alle pluimage, ontvingen we hun plechtige en welwillende zegeningen in een sfeer van trots, humor, queer spiritualiteit en intense emotie.
✨ Een sterk, krachtig en diep ontroerend moment voor mij.
Alex vat mooi samen waar wij als Zusters voor staan: trots, humor, queer spiritualiteit en emotie. Het doet wat met mij dat het anderen zo raakt.
Langs de grachten
Probeer maar eens als drie in oranje uitgedoste queer nonnen in een kwartier naar het Homomonument te lopen. Onderweg weer veel mensen die een foto wilden, en ook mensen die wat geld in onze rammelende collectebussen deden. Mensen met een bijzonder verhaal of een mooie donatie kregen een glitterzegen, zoals deze lieve jongen die toen hij hoorde waarvoor we geld ophaalden wel móest doneren. Superlief!
Toen we bij de blauwe super buiten een broodje aten raakte ik aan de praat met een heteromijnheer. De inmiddels bekende vragen (‘Waarom doe je aan drag?’- ik: ‘Mag je ook iets doen omdat het leuk is?’ en ‘Wat draag je normaal dan?’). Los van het feit dat we geen drag queens zijn (overigens: Lang Leve de Drag Queens!), geprobeerd wat zinnigs bij te brengen.
Het Homomonument
Eenmaal aangekomen bij het Homomonument werden we vrij snel aangesproken door een mijnheer met een heerlijk Ronnie Tober-accent en een prachtige blouse (foto hierboven). Hij woonde al jaren in Amsterdam, zijn zus en zijn neefje (14 jaar jong, 2 meter lang) waren uit de VS overgekomen. Hij kende ons, omdat we zulk goed werk doen doneerde hij gul. Ik kon hem verklappen dat ik hem van gezicht kende, dat was omgekeerd niet zo evident natuurlijk.
Hierna beleefden we ons eigen moment van bezinning, waardoor we alledrie tot tranen geroerd waren. En daarna werd het nog emotioneler, maar dat las je al hier.
Zusters op de Zeedijk
Nadat eerst de tas van Zuster Clementia het begaf, zijn we met een nieuwe tas naar het Beursplein getogen, Daar aangekomen mochten we de wachtrij omzeilen en eenmaal op het plein waar de beats en drank regeerden hebben we aardig wat geld opgehaald en mooie gesprekken gevoerd.
In de Warmoesstraat kwam de zegen plots toch weer van boven en schuilden we bij RoB alwaar we ook gastvrij gebruik mochten maken van het toilet. Hierna vervolgden we onze tocht naar de Zeedijk, alwaar ik mijn Zusters ’t Mandje wilde tonen. Zover kwam het niet, de Zeedijk was bommetje vol. Goed voor onze collectebussen, want ook hier veel fotoverzoeken, gesprekken en donaties. Maar ook vastzittende sluiers. Het was tijd om de terugreis te aanvaarden.
Amsterdam Centraal ♥️
De NS bood op Amsterdam Centraal de gelegenheid tot omkleden voor hen die dat thuis niet konden. Een mooi initiatief, helaas is er iets brandbaars naar binnen gegooid meldde Rotterdams’ Drag icoon Ruxy Bonaparte op FB‘. Da’s op zijn minst gezegd ‘ruk.
Maar, toen we een selfie wilde nemen in het rood verlichte hart, rekenden we niet op een half uurtje poseren voor de één na de ander. Met liefde gedaan uiteraard. En toen er geen directe treinen reden, stapten we maar in de ‘sprinter’ naar Rotterdam. Bij Breukelen zagen we tot onze verbazing de machinist voorbij lopen en tot ontzetting van de medepassagiers reed de trein zonder enige mededeling terug naar Amsterdam!
In Abcoude besloten we na ampel beraad met het thuisfront de trein terug te nemen en in Woerden werden we door manlief opgepikt en keurig afgezet thuis.
Voor AidsCare
Omdat de Zusterorde in Nederland in feite uit één missieZuster bestaat, hebben we in goed overleg met het moederhuis besloten dat Stichting AidsCare het goede doel mag zijn waarvoor we collecteren. De opbrengst mocht er wezen: ruim €211,-! Dank aan de gulle gevers.
Overigens bestond AidsCare (als opvolger van Untenu) op 4 augustus exact 10 jaar, en is onlangs besloten nog zeker een jaar door te gaan. In september staan we stil bij het jubileum, daarover later meer.
