Lang gewacht en toch gekomen: het themanummer van Spanning over emancipatie. Spanning is het tijdschrift van het wetenschappelijk bureau van de SP. Anderhalf jaar geleden was het roze SP-netwerk druk doende een SP-antwoord te formuleren op o.a. anti-homogeweld (i.p.v. verbale islamrammerij, kijken naar de oorzaken van dit geweld). Dit en meer interessants.
Op 28 februari blogde ik al over en commissievergadering in de Tweede Kamer over minister Plasterk’s homonota. De PVV maakte het erg bont (lees hier het verslag). Omdat door hen moslims al eerder als enige oorzaak van het toegenome anti-homogeweld werden opgevoerd, en omdat een links geluid ontbrak (vrijwel geen enkele partij zei wat over ‘het feit dat relatief meer homomannen hiv hebben dan andere groepen en over de proplemen van transgenders) heeft het roze netwerk een notitie opgesteld.
Die vormde weer de basis voor het verhaal van Paul Mepschen in deze Spanning: ‘De homo-emancipatie is nog lang niet voltooid.‘ (klik op de titel voor het artikel – het stuk is te lang om hier te kopiëren)
PVV
De PVV gaat de Brabantse Statenverkiezingen overigens spannend maken. De gemeenteraadsverkiezingen worden overgeslagen. Wel slim van Wilders, hij heeft goed gekeken naar de LPF – zo moest het dus niet). En de Provinciale Statenleden heeft hij nodig om Senatoren te kiezen. Ik ben benieuwd, zal hier en daar wel wat zetels kosten en voor een heel nieuwe dynamiek in de Statenzaal zorgen.
Bert Erends
18 augustus 2009Uit de vetgedrukte inleiding van het artikel in ‘Spanning’: “… waarin een breuk met neoliberalisme en doorgeslagen individualisme belangrijk zijn.”
Anja Meulenbelt attendeert de lezers van haar weblog op een boek van Guus Kuijer dat deze zomer uitkwam, zie “Hoe word ik gelukkig – een zelfhulpboek” en “Hoe word ik gelukkig – 2”. Ondanks de suggestieve titel van het boek, is het beslist geen ‘kookboek’.
Kuijer onderscheidt individualisme en egoïsme. Individualisme emancipeert, zegt Kuijer. Individu word je te midden van individuen, omdat je (op school) leert iets bijzonders te presteren en daar erkenning voor te krijgen. Je wordt iemand.
“De egoïst,” zegt Kuijer, “is opmerkelijk een groepsdenker. Hij denkt wat iedereen denkt: als ik het niet doe, doet een ander het. Hij bedoelt graaien. En dus graait hij.” Een egoïst heeft een “schraal ‘zelf'”. Een individualist heeft een stevig ego. “Het vermogen tot samenwerken vereist een stevig ego. Een zwak ego onderwerpt zich en voert uit wat de baas hem opdraagt, wat iets heel anders is”, namelijk anders dan samenwerken.
“Politici zouden daarom moeten ophouden egoïstisch gedrag toe te schrijven aan de individualisering van de samenleving.” Doorgeslagen individualisme bestaat niet (B.E.)!
Ondanks dat ik verder veel kan afdingen op Kuijer’s boek, ben ik het in bovenstaande met hem eens. Uiteindelijk emancipeert het individu, ongeacht welke groepskenmerken hij of zij verder ook heeft. Als je emancipeert, individualiseert, ben je iemand en hoef je geen anderen in de goot te trappen om je eigen zwakke ‘zelf’ voldoening te geven.
Alleen een geïndividualiseerd persoon kan liefde opvatten voor het bijzondere van de ander en hoeft bijvoorbeeld geen PVV te stemmen.
Individualisering is de belangrijkste zorg van het onderwijs vindt Kuijer en daar ben ik het ook met hem eens.
Sorry dat het een wat lange reactie is.
Groet,