Ik liep het oude Chinese tempeltje in en zag haar zitten. Ik wilde een foto maken, maar zodra ze me zag was het moment verkeken. Meteen kwam ze op me af.
Met haar stompe staartje omhoog kwam ze naar me toe. Ze was sowieso aan de kleine kant voor een poes. En zwanger zo te zien. Er was verder niemand in de tempel, alleen zij en ik.
Ze had een beetje vuil in haar ogen en zag er wat smoezelig uit, maar het kon de pret niet bederven. Ze wreef met de zijkant van haar mond tegen me aan en dwong me haar te aaien, onder haar bekje, bij haar stuitje. Ze wist van geen ophouden. Al snorrend sprong ze op schoot en als ik maar even dacht op te kunnen houden met kroelen keek ze verlangend – maar dwingend omhoog.
En plots waren we niet meer alleen. Een ouder stel – twee heren – kwamen de tempel binnen. De jongste richtte zich tot mij en zei dat het waarschijnlijk karma was, niks aan te doen: voor elkaar bestemd.
Ik zei dat ik thuis dan wel wat uit te leggen had aan man en poes Lola. Hij maakte een foto van ons en met moeite maakte ik me hierna los van haar. Meenemen was immers uitgesloten.
Morgen nog maar eens een bezoekje brengen.
Marc
25 februari 2020Laat Lola het maar niet horen!