Je moet blijven schrijven om gelezen te worden. De bezoekersaantallen dalen zienderogen als je een weekje niets schrijft. De reden voor de schrijfpauze is dat ik van mijn eigen lichaam (en geest) op mijn donder heb gekregen.

Zoals wel vaker is gebeurd in het verleden neem ik in mijn enthousiasme meer hooi op mijn vork dan ik aankan. En dan volgt de onvermijdelijke terugslag.

Moe of niet moe, ik ga gewoon door, zeker als dingen ‘moeten’. Moeten staat niet voor niets tussen aanhalingstekens. Niets moet uiteindelijk. Maar de verkiezingsperiode en de verrassende verkiezingsuitslag gekoppeld aan de start van het vaccinatieproject hebben zijn tol geëist. Dan vergeet ik bijna de verbouwings- en verhuisperikelen. Het was allemaal iets te veel van het goede.

Nu ik dit weer weet, heb ik mezelf plechtig beloofd zeker zolang het vaccinatieproject veel energie vergt, mijn prioriteiten te stellen. Dat vaccinatieonderzoek gaat door, daar kan en wil ik niet onder uit. Ik ben ook gekozen in de Provinciale Staten, ook daar wil ik niet onder uit. Dan rest me alle nevenverplichtingen tot nader order te schrappen uit mijn agenda. Vervelend nieuws voor sommigen, maar het kan even niet anders.

De verbouwing van ons huidige huis tot een verkoopwaardig object is bijna afgerond. Gelukkig voor Cees, dan kan hij wat leukers gaan doen en gelukkig voor mij, dan kan ik leven in een huis dat ‘af’ is. Ook de tuin ligt er mooi bij. Met hulp van de buren is al het puin geruimd. Deze week valt de keuze voor een makelaar en dan gaat ons huis de verkoop in. De bouw van ons nieuwe huis is inmiddels officieel van start gegaan, ik verwacht binnen enkele weken het eerste beton te zien.

Geef een reactie