Gisteren met de trein naar Rotterdam gereisd voor een controlebezoekje in het Erasmus MC i.h.k.v. het Hiv-vaccinatieproject. Met de internist wat klachtjes besproken en doorgenomen hoe het zit met het beëindigen van de proef als deze niet blijkt aan te slaan.
In Rotterdam maar weer eens het gemak van de ov-chipkaart genoten. Ik heb er nu twee. In mijn enthousiasme had ik er eentje van de Rotterdamse Elektrische Tram (RET). Later bleek mijn NS-kortingskaart er ook eentje te zijn. Wat verder opviel: er wordt veel gesloopt en gebouwd in Rotjeknor. Maar dat terzijde.
Hiv-vaccinatieproject: evaluatie
Binnenkort komen de knappe koppen uit België (jaja, het land bestaat nog) en Nederland bij elkaar om de Hiv-vaccinatieproject te evalueren. Dan zal ook besproken worden bij welke waarden mensen weer aan de medicijnen moeten. Daar zijn zoals ik al eens eerder schreef wel normen voor. Die willen mettertijd nog wel eens veranderen. Nieuwe inzichten. Mijn internist gaf wel aan dat ze een half jaar zonder pillen wel een minimumperiode vond voordat bekeken wordt of het aanslaat of niet. Nog even doorbijten dus.
Ook komt er binnenkort een bijeenkomst voor alle deelnemers aan het project, met de patiënten dus. Je krijgt al snel het gevoel dat je een klagerig mannetje wordt. Je let meer op je gezondheid als je vaak naar het ziekenhuis moet, en zeker met zo’n proef let je op. Qua vermoeidheid merk ik weinig vooruitgang. Geen eigenlijk. Voor zover wetenschappelijk verantwoord, concludeer ik zelf maar dat de vermoeidheid niet van de medicijnen kwam, maar van de aanwezigheid, aanmaak en afbraak van het virus. Verder voel ik me sinds de proef eerder een oud mannetje. Snel last van gewrichten, uitslag hier en daar. De anderen hebben, althans volgens de internist, weinig klachten.
Het grote taboe dat hiv heet
Dat hiv in het homowereldje gevoelig ligt bleek ook maar weer eens. In Rotterdam zat een afdeling van de Hiv Vereniging Nederland, met een eigen pand. Daar kende ik best veel homomannen die ‘het’ ook hadden. Hier in de regio kan ik ze op twee vingers tellen. Daarvan weet ik het van één iemand via via (en hij weet niet dat ik het weet), en de ander is er open over. Ik raakte in Rotterdam aan de praat met een oude bekende en die vertelde dat hij er nog steeds uiterst voorzichtig mee om ging. Hij had er reden toe, want onlangs had een medehomo rondgebazuind dat men voor hem op moest passen omdat hij seropositief was.
En in Gay News stond deze maand een column met de titel ‘Hiv-chantage’. Ik kan het op internet helaas niet vinden. Maar goed, dit zijn de uitwassen die het gevolg zijn van het taboe op hiv en daarmee gepaard gaande geslotenheid over de eigen hiv-status. Hoe doorbreken we deze vicieuze cirkel?
Ondertussen heeft de jongste generatie homo’s geen benul meer van de risico’s. Ze horen immers nooit van iemand anders dat-ie het heeft, en in de media horen ze alleen maar dat het allemaal meevalt met de medicijnen van tegenwoordig. Ze hebben ook niet meer meegemaakt dat iedereen eraan stierf. Ik weet dat nog maar al te goed. Toen ik uit de kast kwam was het dood en verderf in homoland. Ik schrik nog elke keer (en het gebeurt elk jaar wel een paar keer) als ik van oude bekenden hoor dat deze of gene het loodje heeft gelegd a.g.v. hiv.
Hoezo alleen maar chronisch?
Meer homo’s positief getest
En je ziet het aantal homojongeren dat positief getest is (met hiv dus) toenemen en onlangs hoorde ik op de Algemene Ledenvergadering van het COC dat het aantal aanvragen voor een buddy door homomannen met hiv het afgelopen jaar explosief is gestegen. Tijd voor actie dus. En voor de seropositieve homo’s nog maar een keer uit de kast kruipen. De hiv-kast in dit geval. Het is het enige wat helpt vrees ik. En dat dat niet gemakkelijk is weet ik. Maar leven met een geheim is ook niet alles.
aidshivhiv-vaccinhiv-vaccinatieproject
Reageren?