Lees hoe een mijnheer mij met een luid Hatsjie! de stuipen op het lijf jaagde in een volle bus. Cloe: iets met een masker.
We besloten corona-proof een hapje te eten in MeMe. Het Vietnamese restaurant bij Zuidplein dat als enige ook het Indonesische tempeh gebruikt. Maar dit terzijde.
Hatsjie!
Wat niet corona-proof was: buslijn 44.
We stapten in de bomvolle bus en vonden een staanplaats. Zowel links als rechts van me zat een man. De één had zijn maskertje net onder zijn snor hangen en de mijnheer links van me hield zijn forse neus vrij.
Mij lukt het om mijn toch niet onbescheiden reukorgaan óók af te dekken, maar kennelijk onderschatten veel mensen de grootte van het masker. Persoonlijk denk ik eerder aan laksheid of het simpelweg ontkennen van de ernst van de zaak.
Mezelf al opwindend over de onbedekte neuzen in de volle bus, zag ik dat de mijnheer links van mij de kriebels kreeg. Het onwaarschijnlijke gebeurde: hij trok zijn maskertje tot onder zijn kin en liet een ferme
Hatsjie!
horen. Al doende een zwerm druppels de volle bus in katapulterend.
Ik schrok me het apenzuur en riep hardop de naam van een bekend profeet/verlosser/sprookjesfiguur * en verplaatste me snel richting de uitgang.
De man – kennelijk geschrokken van alle aandacht – trok schielijk zijn masker over mond en nu ook over zijn neus. Om het een minuut later weer tot ónder zijn reukorgaan te laten zakken.
De verlossing was nabij, we naderden Zuidplein. Nog nooit was ik zo blij dat ik de bus uit mocht. Om er voorlopig niet meer in terug te keren. Ik loop voortaan liever.
Het aantal verhalen op dit blog waar corona een rol speelt neemt toe, klik hier voor een selectie.
* streep door wat voor u niet van toepassing is
Reageren?