Folsom, the day after: bijkomen van een mooie dag, die helaas angstig eindigde toen twee jongens me tot in het trappenhuis achterna zaten.
Zenuwen over Folsom
Ik kan een enorme zenuwpees zijn. Leuke dingen in het vooruitzicht waar ik me enorm op verheug, waar ik als de dag nadert beren op de weg zie. Zo kon ik kiezen uit een logeeradres bij een Zuster op een luchtbed in haar werkkamer, gezellig met nog enkele logerende Zusters. Een luchtbed is leuk voor iemand van 25, maar dat trek ik niet. Jammer want het was niet ver verwijderd van het evenemententerrein waar Folsom plaatsvond.
Gelukkig was Zuster BBK bereid me onderdak te bieden. Op één nacht na met andere logés zou ik het rijk alleen hebben. Eén nadeel: de gastheer nam zelf altijd een taxi als hij als Zuster manifesteerde, vanwege de wat ruwere buurt. Daar begon wel het gepieker. Want ik ben bereid om een dagje flink wat energie te spenderen – waar weer heel veel moois tegenover staat. Dilemma: opmaken thuis en met de taxi heen en weer. Opmaken bij andere Zusters een end uit de buurt waardoor ik én vroeger moest beginnen en afhankelijk van de anderen hoe laat het zou worden (waarschijnlijk veel te laat voor mij).
Het werd een compromis: opmaken bij Zuster Suzette thuis, spullen mee naar Folsom, en met een taxi naar huis.
Zo geschiedde. Korte versie van de dag: het was fantastisch op Folsom, waarna ik goedgeluimd en gesterkt een taxi bestelde. De chauffeur zette me niet voor de deur af, waardoor ik in vol ornaat het Karl-Marx-plein over moest, alwaar ik van een afstandje een groepje jongeren net naast de voordeur zag rondhangen. Daar gaan we dan.
Als een Non in de nacht
Ik had geen keus, voelde vier paar ogen in mijn rug priemen, maar met de sleutel in de aanslag was ik vlot binnen. Opgelucht dat de deur dicht was liep ik naar boven. Het logeeradres bevindt zich op de vierde etage. ik was halverwege toen ik een enorme knal hoorde die me meteen in de hoogste staat van paraatheid bracht. De voordeur van was ingetrapt. Ik liep zo snel mogelijk door naar boven. Op de derde verdieping drukte ik in paniek op de bel en klopte aan toen plots twee jongens al achter me stonden, mij filmend met hun telefoon. Het ging allemaal zo snel, door mijn hoofd flitste het: “Nu gaat het gebeuren, dit gaat helemaal fout”.
De jongens – Duitsers – begonnen al filmend te praten en vragen te stellen: “Zoiets heb ik nog nooit gezien!” En: “Waarom zie je er zo uit?”, waarop ik meteen een zo plausibel mogelijk antwoord verzon: “Ik moest optreden op een feest”. Op dat moment ging in mijn handtas mijn telefoon over, dit bleek achteraf een video-oproep van manlief te zijn, maar ik durfde niet op te nemen.
Vreemde vragen
Ik kon maar niet inschatten wat ze van plan waren en moest razendsnel schakelen toen er eentje zei dat ‘het’ er toll uitzag en meteen erna bijna triomfantelijk zijn maat aankijkend en wijzend naar mij:
Hij heeft doodsangst in zijn ogen!
“Waarom?”, draaide hij weer naar mij. “Wat denk jezelf zelf, vind je het normaal wat je doet?”
Op dat moment ging de deur van de benedenbuurvrouw open. Terwijl ik haar angstig aankeek vlogen de jongens naar beneden. Buurvrouw bekeek me van boven naar beneden en smeet resoluut de deur dicht. Stel je voor dat je kabaal hoort, er wordt aangebeld en als je dan eindelijk besluit de deur open te doen en dan staat er een bontgeschminkte ouwe non met oranje glittersnor voor je neus die door twee jonge gasten wordt gefilmd.
Voor ik er erg in had was het voorbij en wist ik niet hoe snel ik naar boven moest komen en de deur achter me op slot doen. Manlief gebeld, de gastheer geappt, die zich ook wezenloos schrok en aanbood om te komen. Ik wil maar één ding: afschminken, douchen en naar bed.
Dit is ook Berlijn
Tot zover mijn eerste nare ervaring ooit in Berlijn. Het werpt je onmiddellijk terug in de tijd. Zondag kwam de gastheer thuis en hadden we het er uitgebreid over. Hij wilde nu echt naar Schöneberg verhuizen (het ‘gay getto’ alhier). Dat het ook daar niet helemaal veilig meer was. En dat de deelstaat Berlijn anti-LHBTQ-geweld tegenwoordig als hate crime registreert en stevig aanpakt. Maar daardoor wordt het ook duidelijk dat het veel meer voorkomt dan men dacht. In Berlijn nota bene en dus óók in de homobuurt.
Het ergste vind ik dat ik weer alerter over straat ga, een gevoel dat langzaam wegebt. Ik kan het inmiddels wat beter plaatsen. Het is gelukkig goed afgelopen, ik denk dat ik met een stel aangeschoten pubers te maken had. Als ze echt kwaad in de zin hadden, dan waren ze gevieren naar boven gestormd en was het meteen goed mis gegaan. Het feit dat ze wegvluchtten zodra iemand de deur opendeed zegt genoeg. Het doet niets af aan het feit dat ze iemand behoorlijk angst aan hebben gejaagd op een plek die veilig hoort te zijn.
Vanavond zag ik – dat is óók Neukölln – twee verliefde meiden in een restaurant en toen ik terug wandelde kwam een jongensstel me hand in hand tegemoet op de Karl-Marx-Straße. Het is ook een buurt met een bio Veganladen-Kollektiv en een natuurwinkel Kollektiv Bioase. En het charmante Rixdorf een paar straten verderop. Mooi en rauw naast elkaar. Veel culturen door elkaar heen en ook veel zichtbare LHBTQ-mensen. Het leven is niet eendimensionaal.
Maar toch moest ik vandaag dubbel bijkomen. Van de inspanningen en van de schrik. En mocht u ergens een video van een angstige Zuster met oranje glittersnor tegenkomen, dan hoor ik het ‘graag’.
