De zegen van Nashville

Wat kan ik nog toevoegen aan dat hele Nashville-gebeuren? Nou, wel wat denk ik. Ten eerste had ik een onverwacht en lang gesprek met een toen nog in-de-kast-homo uit orthodox-christelijke hoek. Ten tweede doet de tijd zijn werk met het ordenen van gedachten en emoties. Nadat de storm een week lang flink had geraasd, had er zich niet alleen een stormachtige ontwikkeling voorgedaan bij de genoemde jongeman, bij mijzelf vatte de gedachte post dat Nashville wel eens een zegen kon zijn in plaats van een vloek.

Terug naar het begin. Ik was te druk bezig met andere dingen om me te verdiepen in wat vorige week met hashtag rondging op Twitter en Facebook: #Nashville en #NashvilleVerklaring. Het kwam aanvankelijk tot mij via accounts van mensen die ik volg uit de LHBTI-gemeenschap op de sociale media en vanwege de drukte nam ik tegen mijn gewoonte niet de moeite om te kijken waar het nu precies over ging.

Maar het bleef aanhouden en de rukwindjes werden een storm en toen moest ik wel. Oké: een groepje zeer orthodox-christelijke medemensen – enkel mannen – had het nodig gevonden een Amerikaans document te vertalen om zo hun tamelijk achterlijke denkbeelden over huwelijk, seksualiteit en genderrollen te ventileren. Noem het een natte wind.

Was er nieuws onder de zon? Niet over die ideeën, want die hadden ze al. Oude wijn in nieuwe zakken dus. Nieuw was wel de harde, kille sfeer die er vanaf droop. En de storm van protest die het opriep.

Ik dacht bij mezelf: als atheïst in discussie gaan met deze lieden die heel selectief winkelen in het Oude en Nieuwe Testament heeft geen enkele zin. Ik ben niet bijbelvast en zij zijn niet omver te blazen met rationele argumenten. Menig meer belezen figuur dan ik verzoop haast in het moeras van interpretatie van bijbelteksten. Daar heb je geleerden voor, en zelfs die zijn het niet altijd eens.

Wel dacht ik toen Kees van der Staaij in het oog van de storm belandde: als je het huwelijk dan toch eerder ziet als een verbond voor (jouw) god, waarom heeft orthodox-christelijk Nederland niet massaal hun burgerlijke huwelijken laten ontbinden nadat die zo bezoedeld werden toen ook de gelijkslachtige variant werd ingevoerd?

Verder verwijs ik graag even naar dit lezenswaardig artikel van Follow the money. Helderder dan daar verwoord wordt hoe fundamentalistisch Kees’ partij is lukt mij niet, De SGP is eerder staatsgevaarlijk dan staatsrechtelijk,

En dat van het Nederlands Dagblad… lees hun commentaar op de #NashvilleVerklaring https://t.co/dfBwOdVyJM

— Ron van Zeeland (@ronvanzeeland) January 8, 2019

Nee, Nashville werd pas echt concreet aan mijn keukentafel. De dag waarvan ik al langer vermoedde dat die zou komen, die kwam zondag. Ik werd gebeld door een winkelmedewerker door wie ik tijdens het verantwoorde boodschappen doen al vaker werd aangesproken en waarvan ik al langer een donkerbruin vermoeden had dat hij ook zo was. Dat hij uit de christelijke hoek kwam wist ik via Facebook, en dat hij met zichzelf in de knoop lag, dat had hij wel eens laten doorschemeren.

Hoe wij elkaars telefoonnummers in handen hebben gekregen, Joost mag het weten, maar feit was dat hij afgelopen zondag een paar pogingen deed me te bereiken. Pas later kon ik een telefonische oproep beantwoorden, maar de raderen waren bij mij al aan het draaien gegaan. Het zou toch niet…? Toen hij vroeg of hij die avond na het werk langs mocht komen stemde ik daar uiteraard mee in.

Aan de keukentafel duurde het niet heel erg lang eer de verlossende woorden vielen: “Ik worstel al heel lang met homoseksuele gevoelens”. En dat niet alleen, hij dacht er serieus over na om uit de kast te komen. Zijn orthodox-christelijke achtergrond had hem danig in de weg gezeten. Kort door de bocht: hij was behoorlijk vastgelopen, studeren lukte niet meer, een depressie volgde, medicatie. Het ergst vond ik nog om te horen hoe hard hij zijn god gebeden heeft – geschreeuwd zelfs – om te veranderen. Om iets te worden wat hij niet was.

Laat dat eens tot je doordringen. Veranderen. Je bent zo geboren. Je mag er niks mee. Je moet anders worden. Dat lukt gewoon niet.

Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe pijnlijk dit moet zijn.

Maar het werd nog pijnlijker. Want wat zette zijn geloofsgenoten daar dan tegenover? Werd hij beloond voor alle moeite die hij deed om aan hun onmogelijke eisen te voldoen? Liefde? Warmte? Wat doet dat dan met je, als je je diepste verlangens en gevoelens niet in praktijk mag brengen? Hoe voelt dat voor jou? Vergeet het. Die vragen werden niet gesteld. Laat staan dat er een knuffel vanaf kon. Daar had hij zoveel behoefte aan. Maar hij kreeg het niet.

Wellicht weerhield angst mensen uit zijn christelijke geloofskring ervan om lijfelijk contact aan te gaan. Hij was namelijk steeds open geweest over zijn worsteling. Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik mijn tranen met moeite binnenhield bij zoveel kilte. Uiteraard heb ik hem wel een stevige knuffel gegeven. Waarom was hij nu naar mij gekomen, goddelozer vind je ze haast niet. Dat bleek een bewuste keuze te zijn geweest. Hij wilde het verhaal eens van de ándere kant horen.

Ik ben een open boek en praat heel vrij over seks. Ook ben ik niet te beroerd om lastige vragen te stellen. Toen hij vertelde dat hij naar zijn god had geschreeuwd, vroeg ik: “En, kreeg je antwoord?” Zijn antwoord was ‘nee’. Dat moet een heel ongemakkelijke gewaarwording zijn geweest. Iedereen moet zelf zijn eigen conclusies trekken. Hij ook. En dat ging na zondag heel snel.

Toen ik een dag later appte om te vragen hoe het nu ging, antwoordde hij: “Toen ik weer op de stoep stond, dacht ik: ik mag homo zijn.”. Wauw.

Hij stormde vervolgens uit de kast. In een openbaar bericht op Facebook, met een betoog over Nashville waar je u tegen zegt. Ik had hem nog geopperd nieuwe vriendschappen te zoeken, want mocht hij de stap zetten, dan was te verwachten dat een aantal mensen hem niet meer wilde zien. Maar je weet ook nooit van wie je steun krijgt. Orthodox-christelijk Nederland is namelijk niet helemaal afgesneden van het nieuws.

En het wonder geschiedde: een broer, een zus, een vriend: volledige steun. Zijn moeder reageerde niet per sé afwijzend. Natuurlijk waren er ook ronduit negatieve reacties. Maar wat was het ontroerend om te zien dat er ook voluit steun was voor zijn stap.

We spraken elkaar een paar keer telefonisch en via Whatsapp, en in het laatste gesprek zei ik dat ik eigenlijk wel blij was met die coming out van die orthodoxe Nashville-heren. Zoveel aandacht, zoveel steun ook voor de LHBTI-gemeenschap. Mij persoonlijk raken de heren niet meer. Vele malen erger vind ik het voor hen die gevangen zitten in die wereld. Waar het onmenselijke van hen gevraagd wordt, waar uitsluiting dreigt als je door durft te zetten.

Maar er zijn mensen opgestaan. Mensen die het lef hadden om voor zichzelf op te komen. En er blijken in orthodox-christelijke kringen meer mensen te hebben gewacht op dit moment. Zij bleken niet alleen te staan en voelden zich gesterkt door dat bericht op Facebook en spraken hun steun uit. 

Daarom ben ik blij dat die selectief in de bijbel winkelende Kees van der Staaij & co weer eens vol op het orgel gingen. Die Nashvilleverklaring was een zegen.

homoseksualiteitKees van der StaaijlhbtiNashvilleNashvilleVerklaringSGPtransgender