Het gras is letterlijk voor de voeten van de bijtjes weggemaaid. Inclusief alle bloemen. Wat rest is een soort hooi-woestijn & een twitterstorm.

Zaadjes voor de bijtjes

Het ging allemaal rete-snel bij ons voor de deur. Dat was fijn, in korte tijd veel groen erbij. Maar ja… wie houdt wat bij? Dat zorgde voor verwarring en voor ergernis. Want de groenstroken lagen er in een zucht en een scheet, maar budget voor goede beplanting was nog niet geregeld. Wij bewoners mochten het niet bijhouden, maar dat deed de gemeente óók niet.

En zo’n saai grasveldje (groenvak nr. 3) is ook zowat, en dus hielpen we de natuur een handje. En met succes, want daar waar de gemeente heel slordig gras had gezaaid, vulde de gaten zich snel met inheemse wilde bloemen. We vonden een weesberkje en plantten het. Mocht niet, maar het werd gedoogd.

Tot twee weken geleden de maaimachine kwam. Een buurvrouw zag het gebeuren en wendde het onheil halverwege de maaiklus af. Niet slecht, zo krijg je een kaler stuk en een stuk met bloemen dat later gemaaid kan worden. Maar op een onbewaakt ogenblik – we zitten niet 24/7 te posten bij het veldje – is alles weggevaagd door de gemeentelijke maaier. Behalve het berkje, dat staat kennelijk inmiddels in het bestek.

Groenvak nr.r wordt geregeld ‘bezocht’ door gemotoriseerd verkeer, waardoor er diverse bandensporen in staan én het trottoir langzaamaan een gevaarlijke plek wordt. Ook daar werd maar niet op gereageerd. De wijkcoördinator wordt er zelf bijna gek van, want het gaat me een partij stroperig.

Hooiwoestijn

Maar zo treurig als op bovenstaande foto ligt het er nu bij. Ik tweette het in niet heel erg diplomatieke bewoordingen, en dat leidde tot een twitterstorm, die pas na enkele dagen ging liggen. Hieronder de tweet, je kan de interacties bekijken.

En vandaag kreeg ik plots een Google-alert op mijn naam. Dat gebeurt niet vaak meer, dus ik werd nieuwsgierig. Wat bleek? De twitterstorm had Open Rotterdam bereikt die er een bericht over had gemaakt (met gebruik making van mijn foto):

Veel wijzer werd ik niet van het maaibeleid. Ik maak er uit op dat dit een zichtlocatie is waarvoor de saaiste vorm van groen wordt gehanteerd: gras (met in het voorjaar narcissen). En een berkje. Maar wat ik echt niet begrijp is dit: de voorbijrazende automobilist ziet groen. Het zal die passant worst wezen – als die het al opmerkt – of het gras is of gras met bloemen.

Wie het werk zien? De fietsers die wachten voor het verkeerslicht, de voetgangers die voorbijlopen. En de bijtjes. Maar die moeten even een blokje om.