“Blijf met je klauwen van mijn auto!”, riep de jongedame uit haar autoraampje nadat ik een tikje op haar koekblikje had gegeven.

Klauwen

Het lopen door een stad vol mensen die vaak alleen met zichzelf bezig zijn is een uitdaging voor een mopperkont als ik. Op mijn beste dagen irriteer ik me, op mijn slechtste dagen kan ik me niet inhouden.

We liepen over de Coolsingel, waar het tegenwoordig al een hele kunst is om zonder kleerscheuren de overkant van het dubbele fietspad te halen. Maar ook op het zebrapad ben je niet veilig, want daar kwamen twee meiden op zo’n elektrische deelscooter door rood over het zebrapad rijdend het voetpad op.

Verbale uitval nummer één was het gevolg. Toen het groen was werd ons de doorgang versperd door een auto die midden op het zebrapad stilstond. De bestuurster zat met haar hoofd voorovergebogen te typen op haar telefoon.

Tussen twee auto’s door staken we over – náást het zebrapad dus – en ik kon het niet laten een tik op de achterruit te geven. Nú had het langzame verkeer plots wel de aandacht van de bestuurster. Ze draaide het raam open, stak haar hoofd naar buiten en riep:

Blijf met je klauwen van mijn auto!

Meestal schrik ik zo van een dergelijke reactie dat ik daarna snel door loop. Maar de adrenaline won het van de beschaving. Ik liet me kennen en riep terug:

Blijf jíj met je klauwen van je telefoon als je autorijdt. En rij door, je blokkeert het zebrapad!

Het duurde even voor de storm in mijn hersen weer was gaan liggen en ik naar een normaal wandeltempo kon terugkeren. Zó opgefokt was ik. En geschrokken van mezelf: zo snel kan het dunne laagje beschaving dus afbladderen.

Alle korte verhalen van dit blog op een rij -> ZKV.