Ze was in de vijftig en had nog nooit iemand anders met hiv ontmoet. Tot nu op het kantoor van Mara.
33 jaar lang met hiv in de kast
Karlijn belde me of ik die week tijd had om in het kader van het Maatjesproject voor mensen met hiv bij een gesprek te zijn met een Rotterdamse vrouw. In de vijftig, alleen haar partner wist van haar hiv. Het was midden in de coronaperiode, dus afstand was geboden.
Daar zaten we dan gedrieën in een vergaderruimte van Stichting Mara: alledrie op ruim een meter van elkaar. Ik zag Monique zitten: een mooie vrouw, behoorlijk nerveus. Karlijn stelde ons aan elkaar voor en Monique begon haar verhaal te doen, maar was heel emotioneel. Dat raakte me zo, 33 jaar in eenzaamheid en angst met dat geheim leven. En dan eindelijk kan je je verhaal met een gelijkgestemde delen.
Emotioneel als ik zelf ook ben, werden mijn ogen nat. Ik keek Karlijn aan en vroeg zachtjes: “Mag ik?” Ze knikte bevestigend. Tegen alle regels in sloot ik haar in mijn armen en hevig snikkend, langzaam rustiger, kon ik haar troosten. Ik ben vóór naleving van regels, maar hier gold: nood breekt wet.
‘En ik kwam in contact met Ron. Dat is de beste zet die ik ooit heb kunnen doen. Ik kende hem niet, maar voor mijn gevoel hoorde hij al heel mijn leven bij me. Want ik was niet meer alleen.
Er was vrijwel direct een klik tussen ons, ze was lekker direct, op en top Rotterdams. Had een verleden waar menig nicht nog een puntje aan kon zuigen, maar misschien klikte het daarom wel zo goed. We zagen elkaar niet vaak, maar als we elkaar troffen zat het goed.
En toen, ik was in Berlijn, zat ik wat op FB te scrollen en zag ik plots een prachtige foto van een vrouw waarvan ik in eerste instantie dacht dat het Kamela Harris was. Maar het was uit de laatste editie van Hello Gorgeous – Hello Queen, de vrouweneditie. Ik begon te lezen en realiseerde me: dit is Monique! Open en trots in Hello Gorgeous! Ik las verder en zag mijn naam voorbijkomen. En glom nu ook van trots. Wat een mooie ontwikkeling.
Ik appte haar en we spreken binnenkort af.
