In Portugal hadden we 9 dagen lang wél zon, in Lissabon. Maar ook een mistige berg in Sintra, waar ik in 1997 al eens was.
Lissabon in feeststemming
Het was niet de eerste keer dat we rond de feestdagen in Lissabon waren, maar dit keer leek men nog grootser te hebben uitgepakt. Waarschijnlijk om de toeristen te plezieren, want die waren rond Baixa Chiado ook weer in grote getale aanwezig. Zelf verbleven we opnieuw in Bairo Alto (met de nadruk dit keer op ‘in’), en dat hebben we geweten. Dubbel beglaasde voorzetramen boden geen weerstand tegen de straalbezopen herrieschoppers die in het uitgaansgebied de dienst uitmaken. Om niet veel na sluitingstijd gevolgd te worden door de gemeentelijke schoonmaakdienst die – dat moet gezegd – de zaak tegen 08.00 uur weer behoorlijk schoon opleverde.
Maar het weer was top, geen geklaag over donkere zonloze dagen zoals aan het thuisfront. Dus lange wandelingen langs de Taag of door de stad. En het vreemde is: ondanks de heuvels heb ik enkel de eerste twee dagen een zware pijnstiller genomen.
Sintra in de mist
Een toeristische hotspot in Portugal die ik in 1997 al eens bezocht, maar waar ik vreemd genoeg geen foto’s meer van heb, is Sintra. Met de trein prima te doen vanaf station Rossio.
💡Met een maandkaart voor groot-Lissabon kom je tot in Sintra en betaal je niet de achterlijk hoge ritprijs voor de OV-bus of de oude trammetjes. Wel eerst een pasje laten maken (neem een pasfoto en legitimatiebewijs mee) .💡
Enfin, wij besloten de klim naar het oude centrum van Sintra te wagen. Daar bevindt zich een paleis, en dat is nog niet halverwege de top waar zich het Moorse kasteel bevindt. Naar het paleis is goed te doen. Maar eigenwijs als we waren besloten we ook de berg omhoog te voet te doen. En niet via de weg. We negeerden de tuktuks, de geëlektrificeerde antieke auto’s en de taxi’s. Het was een hele klim, maar vanwege de mist leverde het wel prachtige beelden op. Kijk maar hier. Ik voelde mijn heupen wel, maar echt pijn heb ik niet gehad.
Reservatório da Mãe d’Água das Amoreiras
We zagen in het voorbijgaan een aantal keer een gebouw wat iets weg had van een aquaduct. We zaten er maar een beetje naast, want toen we besloten uit te stappen, kwamen we uiteindelijk uit bij een waterbassin met de mooie naam Reservatório da Mãe d’Água das Amoreiras (of het iets minder feeëriek klinkende Museu da Água). Inmiddels fungeert het waterpaleis als een museum. Bij de entree krijg je te horen dat je enkel on line een toegangsbewijs kunt kopen, dat lukte na veel vijven en zessen.
Het is een indrukwekkend gebouw, vooral het grote bassin binnen. Het jammere is wel dat men meer toeristen denkt te trekken door wisselende ‘exposities’ in te richten rond het thema ‘beroemde schilders’. Het indrukwekkende interieur was versierd met eilandjes met daarop zonnebloemen Vincent van Gogh). U ziet nog net wat groen in de linkerbovenhoek. Ik vond het vooral goedkoop en afbreuk doen aan het magnifieke gebouw. Het goede nieuws is: niemand weet het te vinden, dus je loopt heerlijk rustig door het gebouw en je mag ook het dak op. Op photog.nl/lisbon zie je meer beelden.
Vegan tips uit Portugal
Voor eerdere blogs met tips over vegan eetgelegenheden in Lissabon zie de link hieronder.
In Sintra hebben we niet gedineerd, wel hebben we net buiten het centrum, onderweg naar het station een goeie koffiezaak gevonden, maar daar had men geen plantaardig gebak. Tegenover het station zat echter een koffietentje dat werd aanbevolen door Happy Cow: Ca.fé Coffee House. En daar hagen men aardig wat plantaardige op het menu staan.
In een apart blog recenseer ik binnenkort nog wat eettentjes in Lissabon.
