Lola!

En toen was daar vrij onverwacht onze Lola! Een jaar geleden stonden we op het punt om weer een poes in huis te nemen, maar de tijd was er nog niet rijp voor. Ik had de moed al een beetje opgegeven tot ik bij verrassing deze week een foto van een reismandje per sms toegezonden kreeg.

Toen de kogel door de kerk was hoefde we niet veel meer in huis te halen, want de spullen van een jaar geleden stonden nog in de kelder. Maar de hamvraag was natuurlijk welke poes wordt het? Een kitten, of eentje uit het asiel, en raskat of een allegaartje. Een Main Coon vind ik nog altijd prachtig, maar het moet ook de poes worden van manlief, en die had al voorwerk gedaan: de Britse Korthaar vond hij erg mooi en ik werd gebombardeerd met foto’s van kittens. 

Daar zat ook een kitten bij met een Britse korthaar-vader en een Bengaalse als moeder. We besloten deze te bezoeken en een adres waar nog twee roodharige Britse korthaar-kittens te koop waren. De mix-poes was tamelijk beweeglijk en wilde niet echt bij ons in de buurt blijven. Maar ze was erg mooi, wilde Bengaal-tekening. En belangrijker: je kon zien dat ze gewend was aan herrie want er werd geklust in huis. Ze leek goed gesocialiseerd, ging voor onze neus op de bak en at al brokjes. En ze mocht blijven, maar mocht ook weg. 

Broodfokkers

Daarna naar Zuid waar we de geur al in het portiek roken nog voor de voordeur openging. In een apart afgesloten kamertje stond een kooi stond op een kast, een kattenbak en dat was het wel. De kittens schoten direct achter de kast en lieten zich met moeite vangen. Ze zagen er wat smoezelig uit, maar bleven wel op schoot zitten na een tijdje.

Ik mocht kiezen, maar buiten zei manlief al dat het wat hem betreft de Bengaals/Britse poes werd en ik was het er mee eens. Hoe lief de roodharigen ook waren, ik had stellig de indruk dat we hier met broodfokkers van doen hadden. Mensen die niet veel moeite deden de boel schoon te houden en de kittens te socialiseren.

Lola?

Terug naar Noord, waar we nogmaals een bezoek brachten aan de klussers met de Bengaalse moederpoes en haar laatst overgebleven kitten. De kitten had een ontstoken oogje en ik wilde zelf proberen het oog schoon te maken en te druppelen. En nog eens kijken hoe ze zich gedroeg. Wonder boven wonder liet ze zich nu gewillig optillen en ze bleef op schoot om gekroeld te worden. Het druppelen was wat lastig, maar te doen.

In één dag overdonderd door de verrassing van manlief en ’s avonds reden we naar huis met een kitten. Niet overhaast, want er is een jaar nadenken aan vooraf gegaan. Goede afspraken gemaakt over opvang, want elke winter ben ik een paar maanden weg. Ook dat is opgelost. Nu de naam nog. Ik kan alleen maar zeggen dat we de eigenaars eer aandoen met de naam Lola. 

Lola!

De avond dat we haar ophaalden deed ze al haar behoeften op de kattenbak, eerst nog open, maar inmiddels al met deksel erop. Ze at en dronk meteen, snorde als een malle als ze op schoot zat. Zoals onze oude buurvrouw zei: het is een echte vrijkous. Maar ook een ondeugd die regelmatig in gevecht is met een papieren zak, een slipper of met zichzelf.

De dag na aankomst kreeg ze haar eerste vaccinatie en was daarna behoorlijk rustig.

Je leert een poes pas echt kennen na een tijdje, en langzaam wordt duidelijk dat Lola niet alléén een schootpoes is die van kroelen houdt, maar ook een héél actieve poes. Het is nu ook vaak ‘Nee!’ zeggen en nekvel pakken om de grenzen aan te leren. En natuurlijk lukt het niet altijd om te werken 😉 Maar dat is net het leuke: poes ontregelt een beetje.

Sinds gisteren heeft ze geregeld de gekke vijf minuten. En die houden soms ook langer aan. Afleiding met de papieren zak, de laserstraal of het balletje aan een touwtje helpen dan even. En daarna valt ze in slaap het liefst op mijn schoot. En inmiddels zit ik onder de krasjes, krijg je er gratis bij. 

Enfin, saai is het niet bepaald meer thuis, zie maar:

Thanks to the new law that rules out free plastic bags, we now have a free paper toy for Lola. pic.twitter.com/1Vqvkdiy2c

— Ron van Zeeland (@ronvanzeeland) 20 juli 2018

Gesloten deuren vindt ze ook extreem interessant. Vooral de voordeur. Ik heb haar al één keer uit het trapportaal moeten plukken. En even naar het toilet gaan betekent een zielig miauwtje: ze is me kwijt. Met de hechting zit het wel snor.