Een beetje gammel nog, maar tv alleen gaat ook vervelen, dus toch maar een stukje. Hoewel vervelen? Vandaag twee letterlijk indrukwekkende programma’s gezien, beiden over zuidelijk Afrika.
Aids & Swaziland
Eerst was daar de reportage van EénVandaag over de aidscrisis in de absolute monarchie Swaziland. En net is Wintergasten afgelopen, waar Joris Luyendijk Desmond Mpilo Tutu interviewde. Hoop.
Hoop die er voor Swaziland niet echt is. Of het moeten de moedige vrouwen zijn die de aidswezen opvangen en zo goed en kwaad als maar mogelijk is op het rechte pad te houden. Heel dubbel allemaal, zeker als je zelf net opnieuw aan de voor velen van hen onbetaalbare hivremmers bent begonnen. Hoe anders is het hier? Hoop is er natuurlijk altijd, zonder hoop geen leven. Veel bonter moet de absoluut heerser het niet maken of zijn volk zal zichzelf wel verlossen.
Desmond Tutu
Eén van de bakens van hoop in de wereld, althans voor mij, is Desmond Tutu. Joris Luyendijk vergat op het laatst bijna dat hij journalist was. Bijna had Tutu hem (en ook mij) overtuigd van het bestaan van zijn god. En Luyendijk zei dat hij zich verdiept had in de persoon van Tutu en dat hij niets slechts kunnen vinden. Over welk onderwerp het ook gaat, hij staat altijd aan de goede kant. Laatst nam Tutu het nog op voor de positie van homoseksuelen in Afrika.
Op de koppelingen kan je doorklikken naar de uitzendingen. Bij Wintergasten staan alle getoonde fragmenten keurig onder elkaar. Hoop sprak ook uit de beelden van het nationale rugbyteam (de Springboks) die dit jaar wereldkampioen werden. De voornamelijk uit stoere witte mannen bestaande ploeg werd in Zuid-Afrika massaal toegejuichd. Door zwart en wit.
AfrikaansaidsapartheidDesmond TutuhivkoninkrijkmonarchieSwazilandtaalZuid-AfrikaZuidelijk Afrika
Reageren?