Ziekenhuisserie

Ik zou er een serie over kunnen schrijven, mijn belevenissen in het ziekenhuis. Vandaag was mijn bezoek er eentje met een goeie afloop.

In de wachtkamer werd ik door mijn oude internist naar haar kamer gewenkt: er stond nog wat voor me. Een beetje ongemakkelijk, want ik had ook nog wel het één en ander voor haar. Ik kreeg een fles Itialiaanse bubbels voor mijn deelname aan het onderzoek. Ik heb de deur dichtgedaan en heb haar uitgelegd wat er allemaal gebeurd was sinds ik was gestopt met de vaccinatiestudie. Ik had een gesprek steeds afgewimpeld, maar achteraf is het goed dat het vandaag toevallig zo liep.

Het zat nog allemaal hoog merkte ik, maar het is goed dat het gezegd is. Ik ben het meeste kwijt. De hiv-verpleegkundigen waren eigenlijk blij met mijn klachten (hoezo anoniem klagen?), want hun problemen waren nog altijd niet opgelost. In de afgelopen jaren hebben zij het aantal hiv-patiënten zien verdubbelen en nog altijd werken ze met hetzelfde aantal formatieplaatsen.

En dan de uitslag, het virus is weer helemaal terug in het hok: <50, dus niet detecteerbaar. De weerstand, waarop tot mijn verontwaardiging eerder niet was geprikt, is nu wel extra meegenomen. Een weekje of anderhalf wachten op die uitslag. Al met al kwam ik opgelucht uit het ziekenhuis, ik kan er voorlopig weer zonder zwaar gemoed naar toe. En dat is winst, want zo kom ik toch nog geregeld een dagje in Rotterdam.

aidsEMCErasmus Medisch Centrumhivhiv-vaccinIneke van der EndeSteden