Al sinds de dag dat ik me ziek meldde in ergens in het jaar 2000, heb ik gedonder met de instanties. Gedeeltelijk komt dat omdat ik té graag weer wilde werken en in het begin gewoon niet kon. En nu komt het doordat ik ben gaan werken en alles eerlijk probeer te regelen. Maar dan ken je het UWV nog niet.
Het lijkt er daar bij tijd en wijlen wel op alsof ze daar enkele mensen in dienst hebben die getraind zijn in het koeioneren van mensen. Vandaag moest ik weer eens bellen met ze, dat gaat steevast gepaard met een zwaar gemoed – wat zal dit gesprek nu weer brengen?
Wat is er aan de hand? Ik ben gedeeltelijk arbeidsongeschikt, of juist -geschikt, het maakt niet uit. Ik wordt geacht in staat te zijn 20 uur per week te werken en dat lukt momenteel, mede doordat ik zelf mijn tijdsindeling en -besteding kan bepalen, best aardig. Ik heb geluk gehad dat ik mijn passie kwijt kan in mijn werk. Was ik niet gekozen in Provinciale Staten, dan had ik een passende baan moeten vinden. En hoe sterk de economie is, ze zien je aankomen als werkzoekende met een vlekje, die ook nog eens zes jaar niet gewerkt heeft. Leg dat maar eens uit.
Nu is er een regeling die bepaalt dat je als volksvertegenwoordiger je salaris/vergoeding naar beneden kunt bijstellen, zodanig dat je uitkering niet gekort hoeft te worden. Iedereen moet namelijk zonder nadelige gevolgen volksvertegenwoordiger kunnen worden. Het had wat voeten in de aarde eer het UWV mij door wilde geven wat mijn maximale restverdiencapaciteit was. Normaalgesproken geeft men dat niet door omdat men bang is dat mensen dan precies op die grens gaan zitten om zodiende niet gekort te worden. Maar dat is nu precies de bedoeling van de wettelijke regeling.
Toen ik ze in Heerlen (daar zit ‘mijn’ UWV) eindelijk zover had dat ze doorgaven wat ik bij mocht verdienen, kon ik aan de provincie doorgeven hoever mijn salaris/vergoeding naar beneden kon worden bijgesteld. Met terugwerkende kracht zo gedaan. En wat was het antwoord dat per kerende post uit Heerlen kwam?
“U verdient te veel en dient de teveel ontvangen gelden terug te betalen en u wordt met onmiddelijk ingang gekort op uw uitkering”. En als klap op de vuurpijl: “Binnenkort ontvangt u een uitnodiging voor een herkeuring”. Een herkeuring! En ik had net met redelijk gevolg de grote herkeuringsoperatie doorstaan!
Men heeft daar in dat kantoor in Heerlen (of waar ze nog meer zitten) geen flauw idee wat ze iemand aandoen. Na jaren van inactiviteit, gewenning aan het ziek-zijn, om leren gaan met de bijverschijnselen en weer een jaar aan de slag, zit ik eindelijk weer redelijk in mijn vel. Ik heb het idee dat ik op mijn plek zit en dat ik weer wat kan betekenen voor de maatschappij en dan krijg je een dreun na van het UWV.
Die brieven van die instantie bezorgen met meteen de kriebels en een hoop onrust. Plus de neiging alles maar van me weg te schuiven. Ik wil het allemaal niet weten. Het is lastig uitleggen hoe zoiets je weer bijna emotioneel uit balans krijgt. Maar dat snapppen ze daar niet. Toen ik ze vanmorgen belde om wat meer helderheid over het terug te betalen bedrag (ze presteren het om brieven te antidateren en om steeds wisselende bedragen op te eisen) kreeg ik doodleuk te horen “Ik ben blij dat ik u goed heb kunnen helpen”. Toen ik tegen beter weten antwoordde dat het zo fijn niet was en dat ik onder protest betaalde zei ze “Dat bedoel ik, fijn dat u betaalt en dat ik u geholpen heb”. Die heeft er niets van begrepen.
Ondertussen ben ik weer een ochtend bezig geweest met bellen met de advocaat, de penningmeester van de SP, het UWV, kopiëren en verzenden van brieven. En ben ik in bange afwachting van de uitnodiging van weer een herkeuring. Dan moet de beroepszaak nog voorkomen. Gauw van me afzetten en iets leuks gaan doen…
afgekeurdhivUSZOUWVWAIWAOWIA
Reageren?