Schrijft over LHBT/hiv/Cambodja/poes Lola & andere zaken
Ik tel de dagen af, komende week ben ik weer thuis. Ondertussen heeft het nieuwe beleid van Untenu een bijwerking: de noodhulp staat in turbostand. Hoger budget in combinatie met betaalde kracht zorgden voor niet minder dan 7 aanvragen voor in totaal bijna US$ 1.000,-.
Het is weer zover: de Kerstbingo van het COC Noordoost Brabant in Den Bosch. En ik mag weer eens mijn alter ego sturen om de ballenmolen te draaien…
Deze week liep ik bijna mijn afspraak met de hiv-internist mis, want poes Lola lag elders op de snijtafel. Verder goed én droevig nieuws van Untenu.
Twee dagen lang stonden we met onze stand op Rotterdam Pride. Terwijl wij van Untenu de bamboe-stand optuigden op het festivalterrein op het Schouwburgplein, liep een bonte stoet door de straten van Rotterdam tijdens de Pride Walk.
Als we de voorzitter van onze Raad van Advies niet hadden gehad dan was ik het glad vergeten: vandaag bestaat Stichting Untenu op de kop af drie jaar! Tijd om onze actie af te stoffen en opnieuw voor het voetlicht te brengen.
Soms zit het mee en soms zit het tegen. Dat bleek deze week weer eens toen we niet voldoende vrijwilligers vonden om de stand te bemensen tijdens Roze Zaterdag. Een leermoment, want we duperen niet alleen onszelf, maar ook de organisatie. Dit weekeinde startten we ook met een inzamelingsactie om een coördinator voor Untenu aan te stellen in Cambodja. En die loopt heel goed.
Het was al weer de derde AIDS Candlelight Memorial die Untenu samen met andere organiseerde, en de tweede op rij in Rotterdam. En hoewel ik dit nu twee dagen later brak zit te typen, was het alle vermoeidheid nadien meer dan waard. Maar goed, ook dat hoort (voor mij i.i.g.) bij het leven met hiv.
De laatste week in Bangkok was ik al hangerig, koortsig, maar paracetamol hield me op de been. De eerste week in Rotterdam kreeg manlief de griep. De griepepidemie hadden we in Azië dus niet overbrugd. Toen hij eenmaal beter was brak het bij mij door. Niks bijzonders allemaal, half Nederland lag immers op apengapen. Maar ondertussen schreef ik al zes weken niets op dit blog. Sinds dt weekeinde voel ik me beter en heb het werk voor Untenu weer opgepakt. Eindelijk!
Op de terugweg naar Nederland zijn we in Pattaya beland. En in Pattaya sprak ik Cambodjaanse barjongens. Waren het toekomstige hulpvragers voor Untenu? Ik voel een plannetje opkomen.
Ik heb liever een andere stand dan de wachtstand. Maar soms ben je overgeleverd aan de grillen van anderen. Dus werk ik gestaag door aan verslagen en presentaties en richt ik me op andere zaken.
Schrijft over LHBT/hiv/Cambodja/poes Lola en andere zaken.
