Mensen die net als ik gedeeltelijk of geheel arbeidsongeschikt zijn bevonden weten waarover ik het heb. Met angst en beven hebben ze de herkeuringsoperatie (het Lourdes van de Lage Landen) op zich af zien komen. Ik heb de herkeuring vorig jaar meegemaakt en voor mij kwam er een oordeel uit waar ik min of meer vrede mee had.
Maar het UWV raakt bij mij steeds een gevoelige snaar. Niemand vindt het prettig om geconfronteerd te worden met een beperking van jezelf. En hoewel ik dat inmiddels wel achter me heb gelaten merkte ik dat ik de brieven waarin het UWV vorige week aankondigde de uitkering voorlopig te korten, maar half had gelezen. Even uit het zicht, geen zin in weer ellende.
Omdat de provincie weinig meer kan uitrichten dan de vaste onkostenvergoeding naar beneden bij te stellen, waardoor ik niet meer gekort wordt (waarna ik weer bij de SP moet aankloppen omdat mijn inkomen omlaag gaat en ik dus inkomsten derf), ben ik maar weer naar de SP gestapt. Het is toch lastig uit te leggen waarom dat allemaal zoveel meer energie vreet dan het afhandelen van een doorsnee brief.
Maar goed, nu moest ik alles weer bij elkaar zoeken om naar de penningmeester te sturen en heb alles nog eens goed gelezen. En het is nog erger dan ik dacht. Om te beginnen houdt de korting op de uitkering meteen een verlaging van het arbeidsongeschiktheidspercentage in en als klap op de vuurpijl word ik over een half jaar wéér gekeurd door een arts van het UWV. Weer onzekerheid.
Dáár zat ik echt op te wachten. Het is ook meteen duidelijk waarom ik de brief maar half gelezen terzijde heb gelegd. Ik zou wíllen dat ik naast wat ik nu doe ook een ‘normale’ baan aankan. Wat ik nu doe is het maximaal haalbare en daar ben ik heel blij mee. Ik heb geluk dat ik politiek ook nog leuk vind, want voor een echte hobby heb ik nauwelijks nog energie over. Laat staan dat er hier in huis sinds ik gekozen ben nog regelmatig gekookt wordt. Vaak is de pijp leeg aan het einde van de dag.
Dit begint weer aardig op een verdediging te lijken en dat was niet de bedoeling. Laat ik voorop stellen: Zielig ben ik niet en wil ik ook niet gevonden worden, dat is niet de reden van dit verhaal. Het is alleen frustrerend. Het goede van de eerste herkeuring was dat ik een kans kreeg om te kijken wat ik nog wél kon. Uiteindelijk is het een politieke functie geworden die meestal heel mooi aansluit bij mijn mogelijkheden.
Laatste reacties