Schrijft over LHBT/hiv/Cambodja/poes Lola & andere zaken
Schrijft over LHBT/hiv/Cambodja/poes Lola & andere zaken
Vandaag is het AIDS Candlelight Memorial Day, we staan stil bij de geliefden die ons ontvielen aan de gevolgen van aids. Ook in Rotterdam: Stichting Untenu en Mara Projecten organiseren voor de derde keer samen deze herdenking in Rotterdam.
Het was al weer de derde AIDS Candlelight Memorial die Untenu samen met anderen organiseerde, en de tweede op rij in Rotterdam. En hoewel ik dit nu twee dagen later brak zit te typen, was het alle vermoeidheid nadien meer dan waard. Maar goed, ook dat hoort (voor mij i.i.g.) bij het leven met hiv.
Het was een week vol memorabele dagen: woensdag het Red Ribbon Concert, de dag erna was het International Day Against Homo & Transphobia (en dat ging ook in Cambodja niet ongemerkt voorbij) en vandaag is het Aids Memorial Day: we steken een kaarsje op voor de geliefden en vrienden die ons ontvielen aan de gevolgen van aids.
De laatste week in Bangkok was ik al hangerig, koortsig, maar paracetamol hield me op de been. De eerste week in Rotterdam kreeg manlief de griep. De griepepidemie hadden we in Azië dus niet overbrugd. Toen hij eenmaal beter was brak het bij mij door. Niks bijzonders allemaal, half Nederland lag immers op apengapen. Maar ondertussen schreef ik al zes weken niets op dit blog. Sinds dt weekeinde voel ik me beter en heb het werk voor Untenu weer opgepakt. Eindelijk!
Op zondag 21 wordt wereldwijd stilgestaan bij de mensen die zijn overleden aan de gevolgen van aids. Ook in Rotterdam doen we dat op die dag. Untenu en Mara organiseren samen AIDS Candlelight Memorial Rotterdam.
Afgelopen week viel BosschRoze op de deurmat met een mooie nabeschouwing van de viering van International AIDS Candlelight Memorial op 15 mei jongstleden in Den Bosch. Inmiddels begreep ik Dat de ALV van COC Noordoost Brabant verzocht heeft de mogelijkheden te onderzoeken om rond Wereld Aids Dag 2017 in Den Bosch een activiteit te organiseren.
Het had best wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk kijk ik terug op een geslaagde AIDS Memorial afgelopen zondag. Het lijf sputtert nog na, maar wat telt is de mooie en afwisselende bijeenkomst. En een voor Untenu niet onbelangrijk detail: een prachtige opbrengst.
COC Noordoost Brabant heeft ons fantastisch onthaald, nooit eerder waren we (Meander & Bijoux) zo mooi uitgelicht en hadden we zulk een professionele geluidsinstallatie. En wat was het ook leuk om weer eens met ons oude vertrouwde ploegje van de Op & Neer Show te werken.
De opkomst viel een beetje tegen, daar moeten we nog eens goed over nadenken. AIDS Candlelight Memorial valt nu eenmaal altijd op de derde zondag van mei. Maar dat viel nu samen met Pinksteren en in ‘s-Hertogenbosch dus ook met Jazz in Duketown.
Wat goed werkte was de film Karma?, die weinig aan de verbeelding overliet, maar des te meer de noodzaak aantoont van ons werk in Cambodja.
Ook de samenwerking met HVNBrabant was goed, zij zorgden voor hele goede sprekers, zoals Wolfgang Schreiber (zie foto boven) en Corina Vermeulen. Ze hielden beiden een persoonlijk en sterk verhaal. Het verhaal van Corina Vermeulen kan je hieronder bekijken. En daaronder maak ik een kanttekening.
Dutch Candlelight memorial 2016 door robin-irwin
De boodschap die de laatste jaren veelvuldig wordt uitgedragen, bijna als mantra: je kan oud worden met hiv, in goede gezondheid. En het mooie verhaal van Corina Vermeulen eindigde dan ook met de woorden:
Ik voel me gelukkig, mooi, gezond en sterk.
De meeste mensen met hiv lijden niet onder hun ziekte, maar meer aan de reacties die ze nog vaak krijgen van anderen.
Ik vind dat we ons nergens voor hoeven te schamen. Ik hoop dat mensen met hiv zich gesterkt voelen door mijn verhaal.
Daar zit ik dan, twee dagen na de inspanning. Mijn lijf protesteert. Het is de prijs die ik betaal voor zaken die me vreugde geven in het leven. Ik weet vooraf dat ik de tol ga betalen voor activiteiten als deze. Ze geven, maar vreten ook energie. En alhoewel alle lichamelijke ongemakken én de geestelijke implicaties die het gevolg daarvan zijn – langzaamaan bij je nieuwe, normale leven zijn gaan horen, drukken momenten als deze me wel met mijn neus op de feiten. Feiten die ik na al die jaren wel eens vergeet: dit lijf heeft zo zijn grenzen. Grenzen die ik af en toe met plezier overschrijd. Want als ik alles laat wat leuk is, wordt het leven al te saai.
Wat niet went is dat vooraanstaande mensen uit de hiv-beweging het halleluja-mantra blijven herhalen. Het mag misschien goed zijn om het stigma aan te pakken, maar tegelijk dwingt het de mensen met hiv die wél dagelijks lichamelijke ongemakken als gevolg van hiv of -medicatie ondervinden zich steeds te verdedigen tegen dat eenzijdige beeld.
Ik ben geen zielige stumper, dat wil ik ook echt niet zijn. Maar schep a.u.b. geen beeld dat een deel van de hiv-patiënten te kort doet. Het tast namelijk hun geloofwaardigheid en zelfbeeld aan. Telkens te moeten uitleggen dat de werkelijkheid voor jou anders is, is niet fijn.
Wellicht iets voor de Aids Memorial van volgend jaar.
Vandaag herdenken we allen die ons ontvielen aan de ziekte aids. In Den Bosch staan we daarbij stil 0m 20.00 uur ‘Bij Katrien’ met een gevarieerd programma.
Van 1965. Brabander in Rotterdam – soms in Cambodja voor Stichting Untenu.
Tweet dit!
Laatste reacties