Klaag-DNA

Op het terrasje van de buurt-bistro strijken een tafeltje verderop twee Surinaamse dames neer. Een gesprek over eten ontspint zich.

De dames zitten net als wij op het terras van de Franse bistro op de hoek van de Saftlevenstraat.

Met de telefoon op de luidspreker belt ze haar man: “Kom je me ophalen?” Zijn antwoord schalt over het terras:“Ja, ik kom je ophalen”. Ze legt neer: “Oh , ik heb het zo getroffen met die man”. Het klonk alsof ze net een nieuwe vriend had. Maar even later blijkt dat ze al bijna 22 jaar getrouwd zijn. 

“Ja, we gaan dalijk een hapje doen in de stad”. Het gesprek gaat verder over eten als plots de andere dame zich omdraait en tot ons wendt: “Zijn jullie bekend hier in de buurt? Zijn er goeie restaurants? Turks of Grieks of… waar je goed kan eten. Want wij Surinamers zijn allemaal moeilijke eters hoor. Echt. De jongeren niet hoor, die eten alles. Maar wij hebben altijd wat te klagen, er is altijd iets niet goed.”

Waarop de ene dame de ander aanvult:

Wij Surinamers hebben klaag-DNA!

Om vervolgens te melden dat ze tijdens een vakantie in Italië echt óveral lekker had gegeten. Dame twee was ook in Italië maar had minder goede ervaringen: nergens eigenlijk, behalve dan in het Zuiden: Sicilië en Napels.

Na deze ontboezemingen noemen we enkele eetgelegenheden in de buurt, maar de enige suggestie waar ze warm voor lopen is een Indiaas restaurant op de Nieuwe Binnenweg. Daar hebben ze vaak gegeten en het is er altijd goed.

Met dat klaag-DNA viel het al bij al wel mee. We rekenen af en wensen de dames een fijne voortzetting.

---

Alle korte verhalen van dit blog op een rij ->ZKV.

dnaetenSurinaamsZKV