Na vele pogingen om goede opvang voor Lola te regelen gooiden we het over een andere boeg: poes ging mee op pad. Naar Berlijn. Bijgewerkt 2 april 2022.

Poes op pad?

Na eerdere ervaringen (met dank aan lieve familie, buren, vrienden) bleek dat Lola niet echt van andere mensen in haar huis houdt. Zeker niet als we lang weg zijn. Ook het pension was niet echt ideaal. Haar eigen poezendoos leek wel van vilt, zoveel haren was ze verloren.

Kortom ze hangt nogal aan ons, en aan mij in het bijzonder. En dus kochten we een bench, richtten die in met een reeds door haar gebruikte doos, een plank om op te liggen, keurig met vloerbedekking. En een kleine kattenbak.

Wat wil een poes nog meer? Maar eerst moest er nog gevaccineerd worden. Lola liep achter nadat we van dierenarts gewisseld waren. Ik gooide het over een andere boeg na eerdere ritjes met een blèrende poes naast me in de auto. De reismand ging pas naar binnen als het moment daar was, en ik had catnip op de handdoek gespoten.

Wat schetste mijn verbazing? Geen poes die door het dolle was van het vloeibare kattenkruid, maar ook geen geblèr. Bij de dierenarts moest ze ook tegen rabiës worden gevaccineerd, verplicht in de EU, maar nu heeft ze dan ook een Europees paspoort.

Nach Berlin!

Ik dacht slim te wezen en spoot in alle vroegte (05.00 uur) het vloeibare kattenkruid op het kussentje en op de plank. Dacht ik. Lola blèrde af en toe, vanaf Amersfoort leek ze te berusten in haar lot. Geen aandacht aan schenken, want bij elke roep van ons en het laaide weer op. Wel vreemd dat ze veel in de kattenbak lag…

Eenmaal in geïnstalleerd in Berlijn kwam ik erachter dat ik de flesjes verwisseld had. Het spul dat poezen af moet houden van krabben aan meubilair had ik gebruikt voor een ontspannen reis. Snel spoot ik de catnip op het kussentje in haar doos, en alles was vergeten en vergeven:

De terugweg

Vastbesloten de terugweg nog wat beter te laten verlopen besloot ik het flesje ‘keep off‘ alvast in te pakken zodat ik dit keer zeker weten catnip zou sproeien in Lola’s doos en op het plateautje. Helaas duurde het toch tot Hannover voordat het klagend miauwen wat minderde.

Bij een stop hebben we daarna een kleed half over de bench gedrapeerd en is de bijrijder naast de bench gaan zitten. En dat hielp:

Het kleed bood voldoende beschutting, maar er kon toch nog enigszins doorheen worden gekeken. Af en toe een miauwtje en een blik naar mij, even snuffelen en het werd weer rustig.