Buiten de familie heb ik een klein kringetje van goede vrienden. Petra is er één van. In veel opzichten lijken we op elkaar, zij noemt ons wel eens zusjes.
Als we samen zijn praten we wat af. Een moment stilte is er niet bij. Ik heb Petra leren kennen bij het COC, waar ze een groepje holebi’s met verstandelijke beperking begeleidt. Naast een dierbare vriendin is Petra ook kunstenaar. Het was al weer veel te lang geleden dat we samen hadden afgesproken, en vorige week lukte het zomaar om binnen een week een afspraak vast te leggen.
Het bijkletsen was niet de enige reden waarom we af hadden gesproken. Ik had al langer een monotype uit willen zoeken. Het probleem bij Petra’s werk is altijd dat het lastig kiezen is. Het is dat Cees en ik ons niet tot één kunstenaar wil beperken, maar ik wordt altijd bijzonder hebberig als ik haar werk zie. Niet alles vind ik even mooi, dat kan ook niet, maar héél veel werken dus wel. De rode monotype bovenaan is het geworden. Op de tweede foto zie je Petra voor een recent werk (schilderij). Sinds kort heeft ze een Japanse leermeester. Ik ben helemaal geen kunstkenner, maar het goede vind ik dat ze zich steeds blijft vernieuwen. De eerste werken die ik van haar zag waren compleet anders dan de laatste. Kijk maar eens op haar eigen webstek: petraberendsen-poolen.com.
Hierboven en onder foto’s van het atelier. Hier (en op andere locaties) geeft ze ook werklessen aan groepen. Voor meer informatie verwijs ik naar haar webstek. Het was in elk geval weer erg gezellig samen. Thuis nog even gewacht op Cees en daarna eerst anderhalf uur bijtanken op bed voordat ik in staat was iets aan het eten te doen.
Reageren?