Gisteren (8 september 2019) werd bekend dat oud-minister Ella Vogelaar onverwachts was overleden. Onderstaand blog schreef ik 10 jaar geleden.
Ella Vogelaar schreef met haar partner Onno Bosma een verslag vanaf de formatie van het kabinet Balkenende IV tot aan haar gedwongen aftreden. Het leest alsof je er zelf bij was.
Wat een ratten zijn het bij de PvdA. Die emotie voerde de boventoon na het lezen van ‘Twintig maanden knettergek’. Je wordt gevráágd voor een ministerspost; moet anderhalf jaar zeuren, trekken en duwen voor budget; werkt je een slag in de rondte en weet ook nog een cultuuromslag in het integratiedebat te bewerkstelligen. Als dank mag je vertrekken.
De beeldvorming over je persoon en beleid is namelijk niet goed. Want ja, daar gaat het natuurlijk allemaal om, hoe kom je over. Niet wat je doet of wat je bereikt hebt. Het imago van de partij is belangrijker dan het consequent uitvoeren van beleid. In Ella Vogelaar’s geval was dat aanvankelijk ook nog het ombuigen van Rita Verdonk’s beleid. Want die had wat wetten afgeleverd die onuitvoerbaar bleken.
Toen ik in de winkel stond om ‘De eeuw van Azië’ (lees hier mijn recensie) te kopen, zag ik dit boek en kon het niet laten liggen. Of het mijn zwak is voor dwarse tantes (Ien Dales was er ook zo één), ik weet het niet. Maar ik heb er geen spijt van. Wie eens wil lezen hoe het je kan vergaan in het Haagse, moet dit boek eens lezen.
Als je leest welke gevechten ze heeft moeten leveren op meerdere fronten, is het een wonder dat ze het nog zo lang heeft volgehouden. Het meest ontluisterend vond ik de manier waarop haar eigen partijleider (Wouter Bos) haar op allerlei manieren aan het tegenwerken is geweest. Moedwillig aan haar stoelpoten is gaan zagen. En achteraf, toen ze het mes op de keel gezet kreeg en door de partijleiding (Bos, Hamer en Ploumen) gedwongen werd zelf ontslag te nemen werd er gelogen dat het gedrukt stond.
Een geluk dat Ella Vogelaar en haar partner Onno Bosma toen de eerste tekenen kwamen dat ze wel eens ministeriabel zou kunnen zijn, weer een logboek bij besloten te houden. Onno Bosma hield aantekeningen bij van alle ontwikkelingen, alle verhalen die hij hoorde schreef hij op. Zo ontstond dit spannend inkijkje in het leven van een minister. Van de dromen van een bevlogen vrouw die uiteenspatten.
En ik weet ook wel dat dit in alle organisaties gebeurt, maar het valt wat extra tegen als het bij min of meer verwante clubs gebeurt waar je een wat hoger moreel gehalte veronderstelt. Ik heb weinig illusies dat het bij ons niet zou kunnen gebeuren. Politici zijn net mensen.
Wat ik eigenlijk het ergste vind van alles is dat waar zij voor stond (en ik neem aan nog voor staat) en wat ze in gang heeft gezet, door haar ontslag teniet is gedaan. Het is namelijk ook een boek van hoop. Er is namelijk wel leven na Rita Verdonk. Ella Vogelaar heeft met succes heel veel mensen weer hoop en kracht gegeven om er in dit land wat van te willen maken. Lees de reacties van de mensen in de vogelaarwijken: ze was hún minister. Niet óver, maar mét mensen.
Jammer dat met haar opvolger de hardliners in de PvdA de overhand hebben gekregen in het integratiedebat. Er mag namelijk weer gepolariseerd worden. Ik denk niet dat je daarmee mensen aan je bindt. Ja misschien een enkele spijtoptant van Wilders. Of je dat moet willen?
Laatste opmerking: In het boek komt naar voren dat Ella Vogelaar geen PvdA-partijtijger was, en toch duidelijk principiëler stond in het vraagstuk van de multiculturele samenleving dan veel van haar partijgenoten. Waar ik steeds meer achterkom is dat je niet zo gemakkelijk kunt oordelen over mensen. Het beeld dat geschetst werd van Vogelaar strookt niet met het beeld dat uit dit boek naar voren komt.
achterstandswijkenBalkenendeCPNde RotterdamDig IshtaElla VogelaarGeert WildersIen DalesintegratiekrachtwijkenMarokkanenOnno BosmaprachtwijkenPvdArattenRita Verdonksociaal-democratiesocialistenTurkenvogelaarwijkenwijkenwonen
Reageren?