De poes uitlaten

Eens zien of déze poes het wel leuk vindt aan een lijntje. Nou Lola wel, al schrikt ze nog van de meeste bewegende monsters om haar heen. Drie keer de poes uitlaten, oftewel: een Lola-update.

Lola groeit als kool. Toen we haar ophaalden woog ze nog geen kilo, inmiddels al bijna 2 kg. Dat gaat dus hard met tante Lola.

Poes in de paal

Wat ook wel duidelijk is: het is een poes met karakter. Vooralsnog geen spoor van Britse korthaar – de vermeende vader – te bekennen. Moeder is een Bengaal en Lola ziet er Bengaalser uit dan moeders zelve. Ook in gedrag. Vorige week hebben we een klimpaal geconstrueerd naast mijn bureau en daar hoeven we haar niet meer in te lokken. De bank is tijdens ‘de gekke vijf minuten’ ingeruild voor de paal als favoriet object. Enfin, kijk zelf maar:

Poes in Het Park

Van poes met een stoornis (Truus), de twee boerderijkatten Benno & Juul naar Lola is wel een verschil. Voorgaande katten kregen we met heel veel stress (ik zeg het nog netjes) in een reismand. Benno & Juul vervoerden we daarom maar in een kooi. Inmiddels hebben we een niet zo zware mand die meer weg heeft van een reiswieg met een afneembare ingang die boven zit en veel groter is. Daar gaat poes Lola geheel vrijwillig in.

Een tuigje omdoen bij Truus, dat lieten we wel uit ons hoofd. Bij Juultje lukte dat maar leidde het tot wilde bokkensprongen. Benno duldde het ding maar daar was alles wel mee gezegd. Nee, dan Lola: geen centje pijn. En zo durfden we het aan om haar mee uit wandelen te nemen.

Daarvoor moeten we eerst een paar zeer drukke kruispunten oversteken. Dus voor alle zekerheid Lola aan de lijn, én in de reismand de drukke kruispunten over en naar Het Park.

Bibberend van spanning zat ze de eerste keer op de grond. En bij elk bewegend object – of het nu een auto was bij het kruispunt of een mens op de fiets – dook ze plat op de grond of sprong ze de mand in. Maar gaandeweg ging het beter, al blijft ze schichtig als ze een hond of een mens ontwaart. (tekst gaat verder onder de video)

Bij de tweede wandeling ging er haar staart al een paar keer voorzichtig omhoog, en vandaag gebeurde dat vaker en langer. Moesten we haar de eerste keer nog een paar keer uit de struiken pukken (want gevlucht), nu niet meer. We zagen voor het eerst een kwade Lola toen een los lopend hondje nieuwsgierig naar haar kwam kijken: bolle rug, op hoge poten en met dikke staart blies ze de keffer weg. Maar ze vluchtte niet. De mand is altijd binnen bereik, en zo springt ze er soms in om vervolgens staand naar buiten te kijken en er zelf weer uit te springen. Want buiten is toch leuker (behalve als er honden of fietsers aankomen).

Uit wandelen met de poes is 100% garantie op bekijks en aanspraak. Wildvreemden komen op je af en beginnen een praatje. Vandaag moest ik het handvat stevig verdedigen: tegen de grijpgrage knuisten van een jongen die met ouders fraai uitgedost op fotoreportage was. Hij móest het handvat hebben. Ik verstond niet wat de ouders hem zeiden maar het was vast niet ‘pak maar af’. Helpen deed het niet, het jongetje was geen nee gewend.

Snel maar voort dan, en bij een mooie eikenboom wilde Lola klimmen. Met de lijn niet helemaal los (anders kan echtgenoot de boom in om de poes te redden) klom ze de eik in. Tevreden lag ze daar als een Bengaalse tijger in het oerwoud. Maar dan anders.

huisdierenkatparkpoespoezenRotterdam