Schrijft over LHBT/hiv/Cambodja/poes Lola & andere zaken
Schrijft over LHBT/hiv/Cambodja/poes Lola & andere zaken
Het was al weer de derde AIDS Candlelight Memorial die Untenu samen met anderen organiseerde, en de tweede op rij in Rotterdam. En hoewel ik dit nu twee dagen later brak zit te typen, was het alle vermoeidheid nadien meer dan waard. Maar goed, ook dat hoort (voor mij i.i.g.) bij het leven met hiv.
De laatste week in Bangkok was ik al hangerig, koortsig, maar paracetamol hield me op de been. De eerste week in Rotterdam kreeg manlief de griep. De griepepidemie hadden we in Azië dus niet overbrugd. Toen hij eenmaal beter was brak het bij mij door. Niks bijzonders allemaal, half Nederland lag immers op apengapen. Maar ondertussen schreef ik al zes weken niets op dit blog. Sinds dt weekeinde voel ik me beter en heb het werk voor Untenu weer opgepakt. Eindelijk!
Op de terugweg naar Nederland zijn we in Pattaya beland. En in Pattaya sprak ik Cambodjaanse barjongens. Waren het toekomstige hulpvragers voor Untenu? Ik voel een plannetje opkomen.
Een aantal keer verbleef ik al in Rambutan Hotels & Resorts, in Phnom Penh en ook in Siem Reap. De Nederlandse eigenaar runt de resorts als een sociale onderneming. We spraken al eerder over samenwerking tussen Untenu en Rambutan en afgelopen week is de zaak beklonken.
Een week waar de trukendoos onbedoeld open ging, en er een verrassing uit mijn lichaam kwam die tevens een einde aan een pijnlijke maand maakte. En een week met een wonderlijke ontmoeting.
Evenals een jaar geleden lieten de heren van Bandanh Chaktomok er geen gras over groeien en de eerste dag nadat ik mijn tijdelijk stek betrokken had waren Bunthorn en Madame Mom al in Phnom Penh en hadden we ons eerste overleg. Maar eerst: pech onderweg op mijn eerste werkdag.
(foto door Kick Smeets voor Atlas2018)
Van 1965. Brabander in Rotterdam – soms in Cambodja voor Stichting Untenu.
Laatste reacties