Azul oscuro casi negro

Na lang aandringen lukte het Cees om me mee te krijgen naar ‘Azul oscuro casi negro’ (vrij vertaald: obscuur blauw, praktisch zwart) van de Spaanse cineast Daniel Sánchez Arévalo.

 En elke keer als het hem is gelukt moet ik weer toegeven dat het prachtig was en dat we, pardon, ik niet zo lang moet wachten om weer eens naar de film te gaan.

De Verkadefabriek in Den Bosch is sowiezo al een feest om naar toe te gaan. Ik verbaas me nog steeds over hoe mooi de herinvulling van de oude koekjesfabriek is aangepakt. Veel oude elementen zijn nog aanwezig in het pand. Echt een aanrader.

Maar goed, de film:

Speelfilmdebuut vol geestige dialogen en goedgevonden plotwendingen van regisseur Daniel Sánchez Arévalo. De 25-jarige Jorge heeft als conciërge in een appartementencomplex in Madrid niet bepaald zijn droombaan. Maar hij kan het goed combineren met het verzorgen van zijn vader, die een infarct heeft gehad. Toch hoopt Jorge nog steeds op een goede baan en een beter leven, want, redeneert hij, hij heeft immers gestudeerd. De twee vrouwen in zijn leven maken het er niet makkelijker op. 

Vanmorgen heb ik me er even snel vanaf gemaakt omdat we weer eens naar Rotterdam moesten. Ik had bovenstaande tekst van de webstek van de Verkadefabriek geplukt. Naast deze verhaallijn speelt er nog een minder belangrijke, maar wel grappige en serieuze lijn van zijn kameraad. Op het dak van het appartementencomplex nemen ze vaak de dag door.

Zijn vriend voert overdag niets uit en ziet vanaf het dak in het appartement aan de overkant een masseur die na afloop nog wat extra handelingen bij zin mannelijke klanten verricht. Hij vat het plan op om die klanten van de masseur met foto’s te chanteren totdat hij tot zijn verbijstering zijn vader bij de masseur ziet. Vervolgens komt hij erachter dat hij ook homoseksuele gevoelens heeft en spreken ze (uiteraard na een hoop gedoe in het gezin) af dat vader de even en de zoon de oneven dagen de masseur zal bezoeken.