Nietsvermoedend wandelde ik naar de uitgestelde AIN-controle. Benieuwd hoe het eruit zag na de behandeling in juli. Het liep anders.

AIN staat voor Anale Intraepitheliale Neoplasie en is het voorstadium van anuskanker.
Klik hier voor het AIN-dossier op dit blog.

De controle stond aanvankelijk gepland op 1 november, maar toen was de uitvaart van mijn zus. Inmiddels belandde ik in de vaccinatie-soap en werd manlief ziek. Omdat ik me twee weken na hervaccinatie redelijk beschermd achtte ben ik de trein gestapt om mijn moeder te bezoeken. En terwijl ik in Oss was kreeg manlief ook nog een – weliswaar kleine – TIA. Maar toch, dat was schrikken. Gelukkig bleek het vanzelf over te zijn gegaan.

Onder dit gesternte wandelde ik nog redelijk ontspannen naar de Dermapoli, voor de na-controle.

AIN – de tweede ronde

Controle, dat had ik gedacht. En hoewel ik op 4 mei volop aantekeningen had gemaakt, was dit mij volledig ontschoten. Vrijwel meteen werd ik uit de droom geholpen:

Ik ga u zo nog een keer behandelen…

…was zowat het eerste dat ik hoorde. De arts zag kennelijk dat ik schrok van deze mededeling. Wellicht ingegeven door mijn nogal overspannen eerste behandeling stelde ze voor desgewenst alleen de na-controle te doen en de behandeling over enkele maanden. Ik wás al ruim een maand later dan gepland, en een extra behandeling is beter. De kans dat er weer onrustige plekjes terugkomen wordt verkleind.

Afhandelen maar. Voortvarend klom ik in de gynaecologiestoel, abusievelijk het instrumentenbakje als opstapje gebruikend. Het kraakte vervaarlijk, maar het hield stand. Je bent een kluns of je bent het niet.

Wat volgde was een herhaling van ruim een half jaar geleden, alle plekjes werden nog een keer behandeld (weggebrand). Alleen nu in redelijke rust, in de wetenschap dat ik geen pijn hoefde te voelen. Ik deed het dan ook ‘heel erg goed’ (dixit de behandelend arts), al blijft het fijn dat elke handeling wordt aangekondigd. Inmiddels had ‘Rotterdam’ in navolging van ‘Amsterdam’ en nieuw soort afzuiginstallatie in gebruik genomen, ‘opdat de patiënt minder warmte ervaart’. Ik ervoer voornamelijk minder herrie, ook fijn.

Ik deed mijn ogen dicht om de verrichtingen in mijn binnenste niet te hoeven aanschouwen op het beeldscherm naast me. Het licht ging uit, de spot aan. Ruim drie kwartier later ging het licht weer aan en klauterde ik – nu met behulp van de handsteunen – van de stoel.

Na zo’n behandeling sta je nog even onwennig op je benen. De arts in opleiding overhandigde mij een inlegkruisje voor je-weet-maar-nooit mét uitleg hoe ik de plakstrip moest verwijderen.

Touché

Ook fijn: de prostaat was meteen geïnspecteerd en goed bevonden, dat scheelt weer extra bloed prikken. Dit was men vergeten bij de halfjaarlijkse hiv-controle, alleen al voor mijn gemoedsrust fijn. Want met dat gen en de familiegeschiedenis vind ik een jaarlijkse check niet voldoende. Het kan soms heel snel gaan namelijk.

Met nu een echte na-controle-afspraak op zak wandelde ik monter naar huis.

Echt spannend zou het de dag erna pas worden, want de stoelgang is iets waar je niet echt naar uitkijkt met inwendige brandwondjes. Gelukkig geen bloederige toestanden dit keer, maar wel behoorlijk pijnlijk. Maar ook dat gaat over.

Abonneer je op de nieuwe hiv-nieuwsbrief: