AIN: 2 biopten dit keer

Ik mocht na zes, in plaats van drie maanden terugkomen voor het AIN-onderzoek. Zoals gebruikelijk werden er weer verdachte plekjes gevonden down under. Met een ‘heel apart gevoel van binnen’ liep ik na afloop naar huis.

AIN staat voor Anale Intraepitheliale Neoplasie en is het voorstadium van anuskanker.
Klik hier voor het AIN-dossier op dit blog.

AIN: geen BBQ maar biopten

Toen ik in april 2021 belde met Dermahaven waarom ik geen preventief AIN-onderzoek naar anuskanker meer kreeg, is het permanent bal geweest. Er werden meteen zogenaamde hooggradige plekjes gevonden, het laatste voorstadium van anuskanker. Ondanks het ongemak koos ik er voor om ter plekke behandeld te worden. Helaas was de kous hiermee niet af want een half jaar later waren er opnieuw kwaadaardige plekjes die meteen weggebrand werden. Daarna volgde een controle na drie maanden en toen bleken er nog enkele kleine plekjes te moeten weggebrand.

Gematigd optimistisch keerde ik vandaag weer terug – na een half jaar dit keer. Maar helaas werden wederom weer twee verdachte plekjes gevonden. Tegenwoordig mag je muziek kiezen die wordt afgespeeld tijdens de controle en behandeling. Iets wat kennelijk ook voor de behandelaars prettig werkt. Ik koos rustige klassieke muziek, een keuze die met instemming werd begroet.

Pianoklanken

Onder het genot van de kalme klanken van de piano concentreerde ik me op mijn ademhaling terwijl ik daar kwetsbaar met de benen in de stijgbeugels lag. Alwaar de vrouwelijke arts heel voorzichtig haar ding deed: uitwendig onderzoeken, kolom inbrengen, gaasje inbrengen, kolom eruit, gaasje eruit (“Adem even stevig uit”), kolom weer terug en kijken maar.

Ik hoor de arts zachtjes tegen de assistent zeggen “…op kwart voor elf”, en ik weet genoeg. Vervolgens nog noemt ze nog een klokstand – die de lokatie weergeeft van het verdachte plekje, en dan weet je dat je niet zonder gedoe het pand weer verlaat. Waar de afgelopen bezoekjes de verdachte plekken meteen door middel van elektrocauterisatie werden weggebrand, stelde de arts nu voor om biopten te nemen. Evenzogoed zei ze me dat ze de plekjes verdacht hooggradig vond. Ik mocht het ook aankijken maar één biopt wilde ze toch nemen.

Doe er dan maar twee.

Als ik over twee weken met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid hoor dat het foute boel is, kunnen ze meteen allebei weggebrand worden. Liever had ik het meteen afgehandeld, maar het is wat het is.

Met – letterlijk – een heel apart gevoel van binnen, en een verbande in mijn onderbroek liep ik weer naar huis. Echt wennen doet het niet. En dan bedoel ik niet het onderzoek. Dat is niet prettig, maar een half uur later sta je weer buiten. Nee ik bedoel het gevoel dat je na vier smeulende behandelingen in twee jaar tijd als een soort van onvermijdelijkheid alweer plekjes terugkomen. Ik stop het – mijn zus indachtig – ergens in een doosje en het mag er weer even uit als ik in die behandelstoel klim. Om het daarna weer snel op te bergen. Ik wil namelijk wel een beetje onbezorgd leven tussen alle controles door.

aidsAINanuskankerhiv